Hideaway – 30 years –

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Bovenaan extra sfeer beelden van deze aangename avond.

Vrijdag 17 november 2017, Hideaway op het podium in Beernem, niet in De Kleine Beer maar in de feestzaal van het psychiatrisch centrum St. Amandus. Een aparte plaats, maar dit complex had een connectie met de frontzanger. Ooit stagiair, halfjaren tachtig in de ontwenningskliniek te Pittem. Deze mensen en anderen met allerhande aanpassingsproblemen in de maatschappij nooit vergeten. En zijn toenmalige baas in Pittem, nu vooral gekend als programmator van diverse Blues evenementen  ( Franky Vandeginste ) kondigde hen aan. Een succesvolle avond met bijna 400 aanwezigen genoten van een zeer hoogstaande set van onze Belgische trots in de Blues middens.

Ralph, Eric, Geeraard, Patrick, Johan en Jean Marie hadden reeds vanaf de eerste minuten de sfeer gezet. Het was ook de dag van de release van hun cd / dvd opgenomen in de AB naar aanleiding van hun dertig jarige bestaan.

Begin deze maand ( zat. 4 nov. – 14.44 ). draaide Radio 1 hun nummer “ Never Been Rocked “ in het programma Allez Allez. Een voorproefje voor zij die hen nog niet echt kennen en een idee hoe deze doorwinterde Vlaamse muzikanten de Blues beheersen. Ietwat zoeken om er te geraken in deze feestzaal ( er voorbij rijden maar ergens te velde aangebeld en de goeie richting gewezen, GPS niet altijd correct ), maar toch mooi op tijd om hen tijdens deze CD / DVD voorstelling te zien schitteren. Franky ( leraar, opvoeder en Blues programmator ) stelde hen voor met een anekdote : “ Ietwat 35 jaar geleden werkte er bij mij in Pittem een stagiair, leerde net gitaar en kon een beetje spelen. Hij wilde een groepje oprichten,… en nu 30 jaar later staat hij hier op het podium van mijn werkplaats “.

Net voor ze hun set aanvatten riep Ralph nog om geen drank mee te nemen in de zaal, “ …. anders mag je maandag vroeg hier helpen mee opkuisen, want het loopt hier af en het kan een smeerboeltje worden …”. En met “ Breaking Up the House “ werd de toon gezet voor een wervelend optreden. Tijdens het eerste gedeelte kregen we een aantal nummers uit hun eerste Cd, “ Bo’s Stew “ ( … nog ééntje van de eerste cd had R. gezegd, je kunt ze misschien nog op de rommelmarkt vinden …), “ My Blues “ en “ Driving Down the House “. Tegenwoordig hebben deze nummers nog meer aan kracht gewonnen, net als met rode wijn, hoe ouder hoe beter. Ralph’s stem schitterde en muzikaal speelden allen op een zeer hoog niveau. Ingespeeld op elkaar, afwisselende solo’s tijdens het samenspel gaven nog eens een extra cachet aan, mag men zeggen virtuositeit van deze groep. “ When Rita Leaves “, nog steeds mijn favoriet, met prachtige gevoelige  bluesy stem gezongen en met een heerlijke accordeon solo. Patrick had even zijn andere toetsen links laten liggen. We naderden het einde van de eerste set, Ralph had het nog even over hun eerste repetitie in ’t Sloeberke te Koolskamp op 16 augustus 1986, 31 jaar en 3 maanden geleden, “  Calling Home “. “ Nog twee nrs. en ton ist pauze “. “ Going Back to Louisiana “, en Ralph stelt de band leden voor. “ In de pauze, … veel drinken “. En met Mike Hendersons nr., “ Wouldn’t Lay My Guitar Down “ eindigden ze het eerste gedeelte. Jean Marie, de gitaar alom aanwezig met al zijn variaties.  

“ Week-End “, opende het tweede gedeelte, “ … nog ééntje uit de eerste cd, ik werkte toen nog vele weekends,…”. Gevolgd door een nummer ergens in Canada geschreven, “ Bud’s Blues “. Vreemd, vooraan een redelijk open ruimte maar iedereen bleef op zijn stoelen geplakt. En we hadden al genoeg dansbare nummers gekregen. Ander publiek of wat, geen idee. Een zittend concert en we blijven mee wiegen op onze stoel. Dit pas zitten denken of Ralph zei : “…vroeger stonden er hier stoelen tot vooraan het podium, we hebben enkele rijen uitgebroken zodat jullie kunnen dansen “.

“ Members Only “, “ …t’is ne slow …”. Gevolgd door “ Never Been Rocked Enough “ van Delbert Mc Clinton en “ Rock It Up “ ( ? ). Na Ralphs kleine push werd er lustig gedanst vooraan. Tussendoor een geestige anekdote : “ Wij waren ooit te gast op ‘ Tien om te Zien ‘, het was ons eerste televisie ervaring en we hebben ons kostelijk geamuseerd. Ze trokken 1 uur uit voor ons, en we kregen zelfs een choreograaf mee op het podium. Maar wij wilden live zingen. Ook onze toenmalige bassist Vincent Pierins. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt, iemand die live wilde zingen. De regisseur liet ons doen en zei “ lucky shot, nog eens …?” en een kwartiertje later was alles in orde. Wij wilden ons ding doen zoals op onze café optredens. Dit was de periode toen ‘ Hé lekker beest ‘ op 1 stond, Jimmy Frey in de gang lag ( hij had kanker ), De Kreuners in ruzie lagen en wij deelden de kleedkamer met Luc Steeno en zijn danseressen. Hilariteit in de zaal en “ Sweet Baby “ zorgde voor nog enkel dansenden meer. Even later een leuk nummer, Geeraard over zijn buik tastend, krampen ?, neen wees naar zijn navel, de nodige reacties in de zaal volgden tijdens “ Belly Button Blues “. “ “… en nu spelen we ons allereerste nummer ooit opgenomen. Oei, oei, ons tweede “. Een groot deel van de nummers hebben we zelf geschreven, maar we spelen ook covers ( Lelijk woord : cover ). Een nummer van Guy Forsyth, “ Long Long Time “. Vele nrs. hebben ze zich eigen gemaakt, arrangement met de typische Hammondklanken, percussie en sax. Toch een handelsmerk van Hideaway. “ En nu ons allereerste opgenomen nummer, Edison gebruikte het ook om het geluid van één van zijn uitvindingen te testen. Kende toen enkel dat kinderliedje. “ Mary Got a Little Lamb “, een nummer dat op diverse set lists van Blues grootheden staat of stond. Tempovol, volwassen en met een subliem uitgesponnen bas solo, en afsluitend met bonkende ritmische drumsolo. De armen / handen gingen de lucht in. We naderden het einde van een magnifiek optreden. “ Raise the Roof “. De Hammondklanken verstevigden dit up tempo nummer nog meer. En gans de zaal hielp om het plafond op te tillen naar een ongekende hoogte. “ Nu kun je tenminste zeggen dat je in een psychiatrisch centrum bent geweest en je echt zot kon doen “. Uit de cd ‘ Unable to Label ‘, “ We’re having a Party “. Had iedereen bedankt, de vrienden, de vrienden van nu, van vroeger en weleer.

Iedereen had genoten van dit concert, a gig you never forget, heerlijk samenspel, blues die soms door merg en been ging, sfeervol gevoelige nummers met solo’s om U tegen te zeggen. En nogmaals Ralph, zo’n stem, dat timbre, enkel nog optreden met een verkoudheid. Blues Americano tout court.

More, more, more, … dit was zeker te verwachten, sommige bandleden hadden zelfs nog zin om een derde set list aan te vangen. Maar dit was een concert, geen ballroom optreden of remember RVHG en Roland die je soms van het podium moet sleuren of de stekker uit trekken. That is what you get when you have fun. En dit is ook de reden na al die jaren, het spelplezier, zich amuseren op het podium, de klokken stilzetten en we zien wel.

Ralph : “ Nog een meezingertje  , de mensen horen dit graag en zingen altijd mee, “ Mustang Sally “.  En nog een tweede bis ( ook uit de eerste cd “ Mean Machine “. En ze kregen er niet genoeg van, “ Hideaway “, met vele fragmenten, uitgesponnen  met het o.a. het opzwepende ‘Peter Gunn theme ‘ van Mancini.

Stelt nogmaals zijn companen voor en bedankt nog eens allen om aanwezig te zijn.

Ook veel dank aan de klankman die dit ook in de AB deed, Bruno Van Reeth ( veronderstel ik ? ).

De after drink kon beginnen voor zij die nog eens met de bandleden wilden samen vertoeven in een gemoedelijke vriendensfeer.

Ook een ideaal moment om de nieuwe cd met extra dvd schijfje

te laten signeren. Op diverse plaatsen te koop in Brugge.