Zaterdag 19 augustus, een traditie sinds enkele jaren. Deze dag was voor de tribute groepen en dat de formule nog steeds aanslaat was opnieuw te merken aan de grote opkomst. Ook het weer was goedgezind voor het Beukenpark. 
Screamager ( tribute Therapy ), de enige groep van eigen bodem mocht deze 16de editie openen. Jammer van de nog geringe opkomst, maar zij die reeds aanwezig waren hebben genoten. 
Want deze Belgen hadden al felicitaties gekregen van de Noord-Ierse band ‘ Therapy ‘, ( nov.2015, de bandleden van Therapy zagen hen live aan het werk ). ‘ Troublegum ‘ was hun uitgangspunt, maar het verliep anders dan verwacht, de set list werd uitgebreid door de talloze goeie kritieken en een volwaardig Therapy show werd uitgebouwd. Ze waren tevens finalist in 2016 tijdens de ‘Battle of the Tributebands’. Een stevige versie van ” Isolation ” ( een cover zei hij ), echt de beuk erin. 
Ook hun “ Trigger Inside “ mocht er zijn. Dit was één van de betere Belgische bands die live een stevige sound neerzettend, prima zang van Steven Van Rossem. 
En het kon niet op voor hen, want Mich Van Impe mocht later op de avond nog eens opduiken tijdens het nummer ‘ Rocky ‘ van Dog Eat Dog. Een grote eer voor deze excellente Belgische bassist. Drums : Marijn Broeckaert en op gitaar : Pieter Mins. Afsluiten deden ze met “ Stories ”, “ … merci hé “. Steven bedankte nog de organisatie en publiek, en ze vonden het een fantastische affiche.
Captain Albatross afkomstig uit Nederland liet met veel gevoel de grunge van Nirvana herleven. 
Het volk was intussen goed aangegroeid, dit beloofde. Hans Kolenbrander werd het podium opgereden in een rolstoel, dit door een roadie/medewerker van Parkpop. Gekleed in een t-shirt dat refereerde naar een vrijgezellenavond. Hans werd netjes gedropt, vooraan, met zijn angels op de achtergrond, gekleed in een lange witte jas die erg veel op een dwangbuis leek. Reeds 9 jaar brengen ze een excellente Nirvana sound en ze schuwen zeker niet de minder bekende nummers, een b-kant is maar een b-kant. Maar ook hier vind je de pareltjes terug van deze epische band. “ Bedankt dat wij hier mogen zijn “ zei hij, onlangs hadden ze nog ergens in België gespeeld. 
Bij momenten hoor je het stemtimbre van Cobain, raar maar het zit er dicht bij, zelf is hij de rustigheid zelve. Wat vooral bij “ Lithium “ te merken was, schitterend, rustige zangpartij en escalerende bas en drum. Secuur gitaarspel, de nummers dragend.“ Lange tijd niet gespeeld, ..” zei hij, “ … en niet op de set list “. Maar met deze klassieker ” Smells Like Teenspirit ” ging al een groot gedeelte van het publiek uit de bol. Jammer, maar de basisnoot, van dit alom bekende, de geschiedenis ingaand nummer van wijlen Kurt Cobain, zat ernaast. Dit werd even vlug herpakt en het werd zelfs nog eens express herhaald. Dit werd bijna onmiddellijk gevold door een stevige versie van “ Rape Me “, schorre stem, bonkende drum en snerpend gitaarwerk. 
Een prima sterke live set , een groep die inspeelt op het publiek en alles geeft. En met een uitzonderlijke stevige baslijn, samen met de drummer de ruggegraat van deze groep vormend. 
Geen Dave Grohl achter de drums, die stond vooraan. De looks en de energie van Grohl ( Foo Fighters ) uitstralend op zijn bas ( Mark Kean )
en hij bezit ook nog eens een stevige ruwe rockstem. Nirvana op en top. Gitaar: Harm Heusinkveld en op drums : Koen Spronk.
Opnieuw een Nederlandse tribute band, Wouter Daemen, 
met zijn présence en stem het boegbeeld van de reEditors. 
Wie donderdag niet op Pukkelpop was kreeg hier echt een herkansing tijdens deze energieke set van de reEditors. Zij zijn de nr. 1 tribute band, en de bomen swingden mee in het Beukenpark. Deze Nederlandse tribute band die de Editors alle eer aan deden. 
Een fantastische sound en een heerlijke stem, “ No Harm “, de starter ( enkel zang en bas, en dan uitgroeiend ) liet ons onmiddellijk de kracht van deze band horen. Ze hebben dan ook al een lange ervaring maar wat ze in de vroege avond brachten was het origineel waardig. Op synth, Roel Corstjens, Martijn Hendrix op drum en bassist Jan-Willem Sniekers, stil en rustig de baslijnen uitzettend tijdens “ It’s a Doggy Dog World “ en “ Blood “. Het publiek trok naar voren om ten volle te genieten van deze excellente groep. ” Dit is onze laatste voor de lange terugreis naar Holland “, de ultieme uitsmijter : “ Desire ”. Een kleine anekdote : leuk was hoe Wouter zijn pilsjes ontkurkte. De sfeer en de weg was geëffend voor hun Britse collega’s.
Drie jaar na hun vorige verschijning imponeerden ze nog meer, rasechte entertainers. Meer dan een tribute band. Een leeg podium, westermuziek , ietwat mysterieus en apart, Ennio Morricones “ The Good, The Bad and The Ugly “. ( cfr. Musical ‘ American Idiot ‘ gebaseerd op Green Day’s album ) Een feestje werd op het publiek losgelaten. … en de zanger 
van de Britse tributeband ‘ Green Date ‘ was jarig. Vol energie en stuwend, een extra impuls zijn verjaardag, om nog meer het gaspedaal in te duwen en met een drummer die met een razend tempo zijn arsenaal bewerkte. Ze hadden in de Uk tijdens de National Tribute Awards de eerste plaats weggekaapt. Hij hield van het Belgische publiek en liet dit meermaals blijken. “ Belgium, this is the place to rock “. “ Make some noise for Belgium “, 
“ I Love Belgium “ en “ England is a shit hole “. Hij had het publiek verdeeld in twee kanten en liet hen reageren. Joe Sunday, een rasartiest en een frontman die zijn publiek kon opzwepen. “ It says Belgium on my birth certificate “, liet hij weten, “ .. and I am proud of it “. Maar opgegroeid was hij in Londen. Met Marv Dirnt ( bassist ), Miles Davis ( gitarist ) en Not ‘So’ Cool ( drum ) als zijn bandleden. ” Longview “, hun eerste single maar vanavond gezongen door iemand uit het publiek. 
( Ronan Horckmans ) Schitterend en totaal onverwacht. 
Eindigen deed hij solo met zijn akoestische gitaar, “ Time of Your Life “. Een ongelooflijke sfeer, een overvol Beukenpark zong mee met “ Boulevard of Broken Dreams “, en riep om meer. En de bis nummers volgden. O.a. : “ American Idiot “ en “ Best Thing in Town “. Dit was zeker één van de hoogtepunten, wat te merken viel aan het wild enthousiast publiek. Niet voor niets de UK n° 1 band of Green Day.
Living Theory, een Italiaanse tribute band die Linkin Park op het podium neerzette met enorme kracht. Roberto 
, zang afwisselend met de rap van Kiko. 
Bellisimo om het anders te zeggen. Roberto Marconi kreeg zelfs een grote massa vooraan op de knieën, meezingend “ In The End “, om dan in volle uitbarsting allen te laten recht springen. “ It’s a fucking great night for us “. Meer dan 6000 man genoot van dit overweldigend optreden en dit zag je aan de enorme sfeer die er ging. Enrico Mainettie ( rap vocal ), Fabrizio Amilcare ( gitaar ), Giorgiot ErenZiani ( bas ) en Fabio Perini ( drum ) serveerden een set vol heavy rock/metal pop, zingend en rappend. Oude en nieuwe songs perfect gemixt in een explosieve set die een mooi geheel vormt en een prima beeld heeft van wie Linkin’ Park is.
John Connor, de frontman van headliner Dog Eat Dog. 
Een Amerikaanse band, afkomstig van Bergen County ( New Jersey ) live op zijn best. 
Met “ No Fronts “, “ Who’s The King “ en “ Rocky “ werd hun aparte mix van hardcore, rap , metal en hiphop wereldtop en België was hun eerste kennismaking met Europa. Nu sloten ze na bijna dertig jaar ( 27 ) bestaan Parkpop af. Meebrullend en crowdsurfing, een zeer geslaagde afsluiter voor deze avond, ( slechts door een luttel regenstriempje ontstoord in de vooravond ). John Connor grappend, zingend en het publiek bespelend, een showbeest ( water spuitend, 
jumpend,… en met zijn typische grimassen ), 
dat was zeker. Een smiley 
voor het publiek, letterlijk. Dog Eat Dog – Brand New Breed -, met dank aan de organisatie van Parkpop om zo’n headliner in het Beukenpark te brengen. Bas – Dave Neabore, drum – Brandon Finley en gitarist – Roger Hammeli en saxofonist Roland Kresse. Nummers uit hun excellente albums.. Het is al even stil op lp/ single vlak, maar er zaten toch nieuwe nummers tussen. Binnenkort een nieuwe, die hen weer naar de top duwt zoals in de jaren negentig ? Dog Eat Dog kan nog steeds rekenen op een massa fans en ze blijven een graag geziene gast op diverse festivals. Een band om live mee te maken en dit met dank aan Parkpop Oostkamp.
Zondag 21 augustus begon als een familiedag onder een gezellig zonnetje. Met de ‘ Crazy Park Pop Party ‘ werden de kinderen verwend, talrijk aanwezig te merken aan al de ballonnetjes. De zondag programmatie lag vooral op het showelement. Met Bruno Mars tribute, Michaël Jackson UK, Pigbag Army en de ambiance van The Magic Flying Thunderbirds. Dirk Stoops mocht afsluiten met de laatste danslustigen.
Voor het eerst in België op het podium, ‘ Bruno, a Tribute to Bruno Mars ‘. De twintigjarige Brandon Mazumder, 
geïnspireerd door de energie en fantastische songs van Bruno Mars, bewees met deze tribute dat hij de soul en funk muziek in een uitstekend jasje kon stoppen. Een muzikaal kunsstukje met de nodige choreografie. 
Hitgevoelige nummers funky soul nummers. “ Just sing along a, clap your hands, … and say cheese ( terwijl hij een foto nam ) “. Afwisselend, met de up tempo nummers nu en dan een rustpunt. Een gitaar erbij voor ” Marry You “. 
Om even later via de midden gang tussen het publiek in tijdens “ When I was Your Man “, gevolgd door zijn gitarist en een fan laten meezingen.
De anderen volgden en speelden verder in die midden gang. Enkel drum en keys nog op het podium. “ Do you like old school music ?, for that men in the public “. “ Treasure “, “ Locked Out of Heaven “. Hiphop down the house …, … Nogmaals het publiek in, deze keer alleen , 
” Just The Way You Are “. Volgden nog een pracht versie van het rappende, melodieuze “ 24 K Magic “. Onder luid applaus eindigden ze met ” Uptown Funk ” en ” Superstition “. Gevolgd door de voorstelling van zijn bandleden op de tonen van “ Give it Away “ en “ Too Good To Say Goodbye “. De oudste van de band, op sax Robin Mazumder ( zijn vader ). Mike Mazumder aka Chico ( oom ? ) op alt sax. ” Only 16 years old, on keys Zak Craner “. ” My secret weapon of the band, on base Sam Lloyd “. Drummer Mitch Cranium ( Crane ) en gitarist Will Bennett. “ We got one more song, and then we had to go “, de ontgoocheling klonk vanuit het publiek. Onder luid applaus eindigden ze met ” Uptown Funk ” , “ Too Hot “, mix met Superstition “.
Een prachtshow en een formidabele zanger entertainer, en muzikanten die echt de funk van B. Mars uitademden.
Jaren tachtig ‘PIGBAG ‘, ( discobar ) weinigen kenden toen Pascal Braeckman. Maar sinds o.a. Tom Testeron geen onbekende meer. Dus blaas het nieuw leven in, contacteer enkele vrienden muzikanten en Pigbag Army was een feit. 
Nu al bijna 4 jaar. Jan, Axl, Eline, Howie, MC Six, Ron en Roeland vormen zijn leger, zijn pretpark, zijn rollercoaster met een knotsgekke mix van nummers uit de jaren negentig. Eline en MC Six namen nu en dan afwisselend de zang voor hun rekening. Plots tijdens ‘ Love Shack ‘ kwam Pascal op het podium met zijn geluidsmaterieel. 
Net terug van een reportage ?, en klaar om er muzikaal in te vliegen. ‘ Can I Kick It ‘, met Shrek op het podium. ‘ Pump Up Mix ‘, ‘ Connected ‘, Axle en Roeland namen nu en dan de zang over. Een Trumpy mix, ” Kids in America “, ” Born in The U.S.A. “,” Lining in America “ … Pascal verkleed als Trump, vlaggetjes 
uitdelend tijdens dit knotsgekke gedeelte. Eline kan het niet meer aanzien en grijpt in. ” No guns, no politic,we kick, …”. En met een buitenformaat hamer 
wordt hij neer gemept en van het podium gejaagd. Goed of niet goed, … ” …waar zitten de flikken van Oostkamp, waar zitten de fucking flikken,…in groep ergens ? … Als je ze nodig hebt zie je ze niet ! ” Axl Peleman grappend en wat volgde was onder meer ” Message in a Bottle “. Eline kon ook het publiek prima bespelen : “ …ik sta hier op het podium met vette oude zakken, … waar zijn de vrouwen, en stel me niet teleur …” En Axl riep de mannen aan. “ olalalla …” uit het publiek.” Ik ben sexueel geïntimideerd op het podium “…. Foto’s nemen van Eline’s kont en te koop aanbiedend “… I think you are pretty ( freaky ),… like you a lot … “, …Freed Mix en Pascal met NaNaNa NaNa bord 
flanerend door de groep. Even later werd Pascal ook nog eens in de schijnwerpers gezet , jarig ( ? ). Ze mocht het niet zeggen maar show is show, de kroon en de happy birthday volgde uit het publiek. Het pakte hem en “ Oh Baby, Baby “ van Britney Spears werd gespeeld. Een mix van hits, funky, pop, rock, rap nummers die aanslaan. Nog niet gek genoeg, dus laat het vuurwerk 
maar komen, er kon nog een Pokémon tubthumping tussen, 
“ I Can’t Go Down / up again “. Ze eindigden met enkele aparte bisnummers. Pascal mocht hier ook voor het eerst een liedje zingen, achter zijn conga’s zette hij “ Video Killed the Radiostar “ in. Pigbag Army , knotsgek maar wat een stem , stemmen ( Axl, Roeland , Mc ) en muzikale kwaliteit straalden ze uit. Tom waar ben je, ?, Dan maar afsluiten met ” Ik Wil Je ” gezongen door Walter Grootaerts ( niet zelf aanwezig maar een cartonboard- jammer genoeg geen beeld ). Subliem entertainment, en te merken aan het zeer geapprecieerd applaus.
Een primeur voor België, na Bruno , Michaël Jackson Uk. 
Parkpop heeft dit jaar kosten noch moeite gespaard om een ongelooflijke affiche aan te bieden. Dit is een show die je normaal ergens in een theater ziet met redelijk prijzig kaartje. ‘ The magic was back, een sublieme show, ongelooflijke danseressen, schitterende muzikanten, excellente backings en met een performance van Ben Bowman om U tegen te zeggen. 
Reeds van kleins af al geïnspireerd door Michaëls stem en danspasjes. Met de nodige kledijwissels en songs werden we meegesleept doorheen Michaël Jacksons carrière- King of Pop-. De magie van weleer terug op het podium in dit Beukenpark te Oostkamp.” The Way you Make me Feel “.” Beat it “.” Dirty Diana “… show, expressie on stage tijdens de nummers. Hij had tijdens de nummers tal van mensen bedankt om deze speciale en uniek show in elkaar te steken, het was veel werk om dit uit te voeren. Ook het publiek dankte hij want zonder hen geen zo’n succes. Uitstekende mimiek, stem en met de typische bewegingen 
en gilletjes. Tijdens de show werd de micro hem ontnomen door één van zijn danseressen, ze wilden de oude nummers brengen. “ “ ABC “, … en het rustige “ I’’ll Be There for you “. Opnieuw een kledingwissel voor o.a. “ Human Nature “. Een showtje tijdens “ Wanna be Startin’ Something “. 
…met gitarist Ashley Maksym. De rode jas verwisseld met een zwarte jekker, omringd door zijn sublieme snaren, “ Bad “. Tijdens “ Mirror Man “ stelde hij zijn muzikanten voor. Luke Capon op bas, keys Liam Morson, Tim Bailey op drum en zijn twee backings en drie danseressen. Ook ” Thriller “, 
mocht zeker niet ontbreken, … zijn danseressen ( onherkenbaar, afgrijselijk uitgedost hadden ze eerst in de midden gang het publiek opgeschrikt ), om dan het podium op te klimmen naar een spetterende finale. “ Billy jean “, de handschoen, het sierlijke zwarte pak en hoed en met die heerlijke korte explosieve danspasjes . In sierlijke witte jas het prachtnummer ” Heal the World ” ( ‘Dangerous’ ), een bedanking 
richting publiek … in 1996-1997 ging dit nummer de wereld rond. Stond het op Live 8, geen idee meer, maar met een performance die het hoogtepunt van Parkpop 2017 was sloot Ben af, 
( tussenin was hij ook even weg om in de middengang verder te zingen tussen het publiek, hen dankend vanuit zijn hart ). Met de woorden ” This nice song, my deepest inspiration, The King of Pop, Michaël Jackson “, sloot hij af. Dit was echt de max, qua tribute of eerbetoon aan een artiest of groep, een show die je maar weinig te zien krijgt tot in de puntjes uitgevoerd met een ongelooflijk charisma uitstralende Ben.
Zoals elk jaar werd er opnieuw iemand gelukkig gemaakt met een I-phone. Uit alle deelnemingsformulieren werd Manuela als winnares getrokken. “ De volgende act binnen 5’ “.
Afsluiten, uitblazen, meebrullen, uit de bol gaan kon met ‘ The Magical Flying Thunderbirds ‘.
Met muziek uit ‘ Cabaret ‘,…” Wilkommen , Bienvenu, … kon de show starten. De laatste optredens voor Miguel Wiels 
met The Thunderbirds,
want op 2 oktober te Dilbeek valt het doek. Afsluiten waar ze 20 jaar geleden begonnen waren. Alain Bokken, 
broer van gitarist Philippe nog eens alles gevend voor het afscheid aan het Beukenpark waar ze 10 jaar geleden ook stonden, maar met kleiner podium, kleinere PA,… Denise, Ghostbusters, The Muppetshow…, een harrewar van nummers, een zotte mix eigen aan hen… levend voor hun publiek en dankbaar voor alle jaren van ambiance als één van Belgiës eerste grote coverbands.
In het duister,
een bomvol Beukenpark kon deze editie met succes afsluiten, het feestje liep wel nog even door met Dirk Stoops.
Parkpop kon afsluiten met een zeer succesvolle editie en misschien ook met een record aantal bezoekers.
stippypictures 