Nostalgie Beach Festival  2017

Zaterdag 12 Augustus 2017 vond de 4^de editie van het ‘ Nostalgie Beach Festival ‘ plaats, dit voor de tweede maal in Middelkerke. Alle artiesten stonden dit jaar op de ‘ Mainstage ‘, de ‘ Marquee ‘ verdwenen en ook zijn sympathieke presentator ? Marc aka Coco Jr. toerde toch back stage rond en we zouden nog van hem horen.

Rond 11:25 kondigde Walter Grootaerts de eerste groep van de dag aan. “ Ik heb de zon meegebracht dus mag iedereen zijn kleren uitdoen “, grapte hij. The Kids vlogen er met hun eerste nummer direct in, en de aanwezigen, nog niet de 16.000 ( een record opkomst ) genoten enorm van deze grootvaders van de punk. Ludo en zijn kompanen rockten als vanouds,  hun ’ 40 Years Tour ’ uit 2016 werd hier op het middaguur nog eens extra in de verf gezet. “ Dit is de eerste maal in 40 jaar dat ik de wekker heb moeten zetten ! “, zei Ludo Mariman. “ Bloody Belgium “, gevolgd door “ Money is all I Need “, “ The Kids aren’t Allright “, …  Een korte set maar dit was buiten de Kids gerekend, recht voor de raapse rock&roll, en nog steeds eigenzinnig want na hun afsluiter “ There Will Be No Next Time “ deden ze nog even voort. Een goeie 15’ na de vooropgestelde tijd. “ Fascist Cops “, “ Don’t Wanna be a fat Boy “, “ Hey Baby This is Rock & roll “,… eindigden ze hun set. No next time ?, vergeet het The Kids are still alive and rockin’.

“ Voila, de kop is eraf “, zei Walter en hij had ook genoten.

Ietwat langere changeovers dit jaar, maar het was mooi weer en allen genoten tijdens deze intermezzo’s. Elk op hun eigenste manier.  Constant bij iedere artiest wilde er toch één een dansje op het podium doen, of toch zijn huwelijksaanzoek,  ergens toch bij een artiest gelukt. In de VIP Golden Circle was het een heen en weer passage, vooraan front bleven de eerste tien rijen de ganse dag bijna ongewijzigd. 

Dit jaar ook geen middengang richting PA, een hoog podium, dus het was verhelpen hoe we onze beelden zouden nemen. Net als het publiek was het even wennen voor ons. Geen doorgang naar de Front ? De vriendelijke persverantwoordelijke, Barbara, van Nostalgie bracht dit al vlug in orde. De security zat nog met het optreden van Bryan Adams in hun hoofd.

Nik Kershaw, een Britse artiest enorm bekend door zijn hit “ I Won’t the Sun Let Down on Me “, en hij liet het ook niet neergaan op het publiek.   Nik, nog steeds die heldere krachtige stem, prima versie van “ Would’t It Be Good “. “ Nice to be back in Belgium, … Europe “. Vreemd ?, niet echt want tegenwoordig is iedere Brit bezig over Europa ( cfr. Brexit ). Na enkele nummers bracht hij plots “ Ashes to Ashes “, een eerbetoon ? Een herinnering aan de liefdadigheidsconcerten Band Aid, Live Aid, Live 8 ? Bowie was er aanwezig, Nik op Live Aid, Bananarama op Band Aid en The Boomtown Rats op alle. Nostalgie was dus voor enkele artiesten ook een kleine reünie.

Rond 14:20 begonnen The Romantics aan hun set, drie van de originele leden ( Mike Skill, Wally Palmer en Rich Cole ), met drummer Brad Elvis, erbij sinds 2004. Ontstaan in Detroit in de jaren 1977, en ze toeren nog steeds. Dit jaar weken ze tijdens hun US tour even uit naar het kleine België om hier in Middelkerke ( enigste passage in Europa ) hun successen uit hun 40 jarige carrière te delen.  “ One in A Million “, “ Talking in Your Sleep “, en “ What I Like about You “.  De ambiance bij het publiek zat erin, nog steeds alles gevend, goed bij stem en uitstekende muzikanten. Met Brad Elvis ( sinds 2004 ), achter de drums, Elvislook en jonglerend met zijn drumstick, één hand in witte handschoen.

De changeovers waren ietwat korter geworden want niemand minder dan Coco Jr. entertainde het publiek zoals enkel hij het kan. De ceremoniemeester van de Marquee bracht tussenin een nummer of drie.

En ook een klein beetje reclame voor de optredens van ‘ The Dinky Toys ‘ die verleden jaar terug op het podium stonden.  Volgend jaar aan Walter ?, De Kreuners, en eenmalige reünie als opwarmer.

Bananarama, drie vriendinnen die na een kleine 8 jaar terug bijeen zijn. Keren Woodward en Sara  ( zonder H ) Dallin lieten het publiek meezingen en dansen als vanouds. Siobhan vervoegt hen rond september.  Maar met hun twee, de stemmen uitstekend bij elkaar passend, en met het nodige plezier genoten ook zij op het podium.

Terug en hoe, ietwat ouder maar wat een mooie samenzang  ( cfr. “ Help “ ) tijdens hun succesnummers van weleer. “ It Ain’t What You Do “, “ Cruel Summer “, “ Robert De Niro’s Waiting “,… Enorm sympathiek van de dames was om tijdens hun coverversie van Shooking Blues  “ Venus “ ( n° 1 in the charts in the USA – 1986 ) een vijftiental fans uit te nodigen op het podium.  Meezingen en dansen ( ene viel wel extra op, ze zag het zitten ). Hoeden, hugs and kisses werden uitgedeeld maar Venus stond er,

dit wordt wat als de drie vriendinnen die in 1980 begonnen zijn, weer herenigd op alle podia staan. Oude gloriën, uit het oog maar niet uit het hart, net zoals de vorige artiesten, bewijst Nostalgia dat ze een neus hebben voor goede artiesten die nog niks ( of toch maar enkele pluimen ) van hun waarde hebben verloren.

Bob Geldhof met zijn Boomtown Rats,  lange tijd niet meer op de podia, Bob meer bezig met zijn humanitair werk en allerlei liefdadigheidsconcerten. Gestart in 1975, jaren de hitlijsten bevolkt om rond 1987 ermee op te houden. Maar sinds 2014 toeren ze opnieuw en Middelkerke mag hen als eerste plaats in België  ontvangen. “ Rat Trap “, “ Banana Republic “, “ Kicks “, “ Neon Heart “, … wie kent ze nog ? Bob Geldhof, Simon Crowe, Garry Roberts, Pete Briquette en Johnnie Fingers . The Rats van weleer terug bij elkaar. Geen Mrs. Supercool Gerry Cott, vervangen door … ( ? ). The Boomtown rats houden nog steeds niet van Maandagen. Maar de Ier eigende zich het podium toe, en geruggestuwd door zijn ratten ontpopte hij zich ook als entertainer, verteller naast zijn nog steeds aparte zangtimbre. Het verhaal van Johnny Lee Hooker was apart. Hooker in 2001 gestorven, maar het verhaal was zo mooi, origineel, maar wat is waar ?

“ I Don’t Like Mondays “ ( gebaseerd op een kogelregen in San Diego op een schoolgrond met enkele dodelijke slachtoffers, … ), Trump is a liar, a foul and a rascist ( 2016 ) , Bob zijn dochter, Peaches op 25 jarige leeftijd ( 2014 ) overleden aan een overdosis. Drie jaar geleden opgetreden in de US.

Om het even : Johnny came to see us, we went to his apartment, he got the Jack Daniels out, turned off the tele, it was Trump and the Brexit on. Johnny said to Boomtown Bobby, be quiet, it’ll be okay,… Bonkende drums, stuwende baslijn ondersteunden het verhaal. Een pracht opbouw naar het volgend nummer : Mondays. Maar wat was er waar aan het verhaal ? Het hoorde bij de show en was origineel opgebouwd naar een volgend hoogtepunt van hun optreden. “ …. And the lesson today is how to die … “, alle muzikanten stil, lange pauze om er weer in te vliegen. Entertainen, hij kan het, en op sommige momenten was hij Mick Jagger naar de kroon aan het stoten qua performance. De Ratten zijn nog niet verdelgd, en wij geven er niet om.

Geen beelden van Belinda Carlisle en zodoende ook geen verslag van haar optreden, het management had geen toestemming gegeven om beelden te nemen van Belinda. “ Heaven is a Place On Earth “ ,… toch niet in Middelkerke.

Wat volgde na de voorlaatste changeover was subliem. Anastacia ontpopte zich als Queen van Pop, Rock en Soul. Grappend over haar naam, grappend over Natalia. Een live optreden om U tegen te zeggen, sfeervol vol extase met momenten sensueel. Lichteffecten op het podium en in het publiek. De show opende met bonkende trommen, die twee excellente danseressen onthulde. Een zeer krachtige backing en plots die stem van Anastacia toen ze achteraan hen vervoegde. Tevens had deze ras artieste enorm veel lof over voor haar collega’s die voor haar hadden opgetreden. Vergeleken met Natalia vindt zij zichzelf oud, wat niet te merken was voor een bijna vijftiger. Maar Natalia, lange benen, jonger, kan doen wat ze wil, dragen wat ze wil…” …I’m dreaming about her …”. Ze is fan, zoveel is zeker. Haar naam is Newkirk, maar als middelste kind en veel optredend in België vind ze een bepaalde betrokkenheid met België. ( Middlekirk zou een prima naam zijn  ). Ze had niet voor Trump gestemd, “ Orange is not my color “, “ I can live here for 4 years, and he is there,…”. Een leuk moment tijdens de spetterende show, zij en haar gitarist en backing, zittend vooraan tijdens een rustig nummer in deze wervelende show met lichteffecten.

Ze gaf enorm veel solomomenten aan haar muzikanten ( vooral haar prima gitarist ), en haar danseressen en backingzangeres. Zijzelf op de achtergrond zingend of zijdelings op de verhoogde trappen. Intussen had ze ook van kledij gewisseld. “ Sick and Tired “, “ I’m Outta Love “, “ Boom “, “ I Belong to You “, … ze had het publiek mee en het was jammer dat zij deze vierde editie niet afsloot, … te horen van tal van toeschouwers.

UB40, geprogrammeerd als headliner serveerde hun covers. “ Red Red Wine “, “ Kingston Town “, “ Higher Ground “, “ I Got You Babe “,… Reeds 39 jaar één van de toonaangevende  livebands, met een turbulente geschiedenis de laatste jaren. Want welke UB40 mag je op het podium verwachten, … in Middelkerke : Duncan Campbell als leadzanger, James Brown op drums, Norman Hassan, percussie, Robin Campbell-gitaar, Brian travers-sax, Earl Falconer op bas, Laurence Parry – trompet en Martin Meridith op sax.

Een uitstekende blazer en percussie ensemble stuwde de nummers met hun enthousiasme naar enkele hoogtepunten in de set. Een waardige afsluiter met aanstekelijke muziek die aanzet tot een feestje. Reggae ritmes geven altijd iets speciaal aan de sound.

Nostalgie 2017 kan terugblikken op een zeer succesvolle editie, elk zijn genre, elk zijn mening, jammer dat onze eigenste Belgen, die nog steeds de podia en zalen platspelen, zo vroeg moesten starten, de stutten nog in de mond. Maar gelukkig heeft Ludo een wekker.