Channel Zero Unplugged
Dinsdag 18 november 2015, een back to basic in de Brugse Stadsschouwburg. Franky, Mickey, Tino en Roy hadden voor eens de elektrische gitaren aan de kant gelaten en geruild voor akoestische exemplaren. Aangevuld met piano en strijkers, Channel Zero unplugged ( niet op de kabel letten in de akoestische gitaar/ klankversterking ). Benieuwd, hen kennende als één van de toonaangevende Belgische Metalbands, hoe dit zou klinken. Diverse concerten, diverse podia en plaatsen zijn getuige geweest van hun overdonderende ( loeihard muzikale ) klank gecombineerd met Franky’s stemgeluid. Een stem die je haren ten berge doen rijzen en dit al 25 jaar. Soms zijn oordopjes op hun plaats, andere keren luister je met enorm gevoelig oor.
In de zaal klonk er countrymuziek van o.a. Johnny Cash,… ettelijke fans van het eerste uur waren aanwezig om dit mee te maken. Peter Roose verscheen als eerste op het podium dat versierd was met kaarsen. “ Normaal kondig ik niet zo vlug een groep aan, maar vandaag dus wel “. Hij zette zich neer en vroeg om een minuut stilte, een rouwmoment voor de honderden slachtoffers van de Bataclan. Veel groepen die ginder op de affiche stonden hebben ook hier het podium van de Stadsschouwburg gevuld. Tegenwoordig is ook cultuur een doelwit geworden van fanatici, … en dit droevig voorval kan om het even waar gebeuren, ook hier. “ Bedankt om hier te zijn “, … applaus van het publiek en Volver kon met het mini akoestisch voorprogramma beginnen. Twee gitaren en een cello. Tweestemming de eerste 2 nummers.
De andere nummers werden solo gezongen door een beer van een vent met tattoo’s, … maar wat een fijne heldere en hoge stem en zeer gevoelig. Ook sympathiek dat hij enkele woorden Nederlands richtte naar het publiek, de rest was in het Engels met een accent. Niet weg te stoppen dat hij Franstalig is. “ Next song you will know, another song from a (small) band of Belgium . “ Eden “ ( Hooverphonic ) . Na het vierde nummer zei hij : “ This is the last one for us : “ …FIRE …”. Het nummer startte met een apart vinger/tokkelspel van de cellist, net wenend, krijsend en groeide uit tot een stevig sfeervol nummer. Applaus voor Volver, een groep uit het Luikse, velen hadden genoten en dit zag je beneden in de hal tijdens de kleine pauze, vele van hun cd’s gingen over de toonbank.
De kaarsen verspreid op het podium brandden, het doek over de drum verdwenen en op groot scherm werd een syfy kortfilm geprojecteerd, R’Ha, regie Kaleb Lekowski ( muziek/stem Franky ? ) Fel, hard en apart, passend bij Channel Zero, de registers waren opengezet voor een uitstekend optreden. Een duister begin, ietwat mistige scene en de handen gingen op elkaar voor de groep die het podium betrad. Ze zijn nog steeds razend populair. “ Black Fuel “ werd aangevat en de sfeer zat er meteen in. Tijdens hun optreden diverse zeer passende projecties op het scherm, met nu en dan de lyrics van de nummers. Prachtige beelden die een extra cachet gaven aan hun set. Franky bespeelde zijn publiek op zijn eigenste manier, sappig in plat dialect. Een charismatische figuur, een echte frontman. De respons was navenant.
Hij liep de zaal in, zingend, zette zich in één van de coulissen, op een juffrouw haar schoot ( de leuning ). Zich vooraan neerzettend op het podium. Geestige interacties en bindteksten. Een pluim voor de mooie zaal, het publiek en de sfeer, zijn oude en nieuwe fans dankend. Lachend met de pianist/toetsenist, “ … als hij nog lang meegaat op tournee zetten we een tatoeage in zijn nek …”. De uitmuntende Belgische jazzpianist Michel Bisceglia. Zijn dochter op het podium geroepen om mee te spelen op een kleine drum tijdens het nummer “ As a Boy “. Ze leert piano en kan binnen enkele jaren mee spelen.
“ Angel “, een eerbetoon aan hun veel te vroeg gestorven drummer in augustus 2013, en ook opgedragen vanavond aan de slachtoffers in Frankrijk. Een grote projectie van Phil Baheux achter hen op het doek, en ze begroetten hen.
Franky had ook veel appreciatie en dank voor de excellente violistes die een heel nieuw arrangement aan de nummers brachten ( die een meerwaarde gaven aan de al prachtige nummers, tevens een bewijs hoe sterk deze nummers zijn, op muzikaal en tekstueel vlak ). Ze eindigden hun set met “ Help “, en Franky vroeg het publiek te stemmen op Studio Brussel ( De Afrekening ), … dus doen maar, ze verdienen het.
Channel Zero : zang / Franky De Smet Van Damme, gitaar / Mikey Doling, bas / Tino De Martino en drummer / Roy Mayorga, een zware opgave om wijlen Phil te vervangen, maar wat een subliem bespelen van de sticks en ja dit is de nieuwe drummer van Channel Zero. Aangevuld met op piano / Michel Bisceglia ( arrangementen van zijn hand ) en de strijkers : 3 violistes en één celliste.
Unplugged nummers : – Black Fuel / – The Hill / – Suck My Energy / – No More / – Help / – Ego ( ijzersterk nummer ) / – Self Control ( subliem strijkspel die het nummer op grote hoogte brengt ) / – As a Boy / – Brother’s Keeper / – Call on Me / – Lonely / – Sidelines / – Angel.
Een 75 minuten durende set zonder bisnummer, Channel Zero hun theatrale passage in de Brugse Stadsschouwburg was subliem en onvergetelijk. Een cultuurcentrum, zittend publiek, dit was vermoedelijk het moeilijkste van de ganse set voor Franky : zittend en ook hij. We hebben genoten van stevige songs uit de jaren negentig ( denk maar aan de Unplugged series op MTV in de jaren ’90 ) in een nieuw jasje en drie recentere nummers. Voor deze setlist van hun unplugged optreden werd geput uit de albums : Unsafe / Kill all Kings en Black fuel.
Gemist ? Nog tot 3 december kan je dit meepikken en indien geen Metal fan, ga er gerust naar toe. Geen oordopjes nodig, een concert die open staat voor een enorm verscheiden publiek. Apart, dit maak je niet veel mee, en is zeker de moeite waard, denk maar aan Metallica samen met een klassiek orkest. Verrassingen zijn er steeds. Leuven, Roeselare, Antwerpen, Diest,… ze zijn ergens. En ja bier drinken, boeren, een glas laten bijvullen op het podium, over de bol strelen, soms iets plat, … maar dit is Channel Zero : roots en ambiance worden nooit verloochend. Dit zag je maar al te goed op het einde, de groet aan het publiek, de kameraadschappelijke omhelzingen bij elkaar. Ja, misschien werd dit wel afgekeken door Les Truttes, want zo eindigen zij ook steeds hun optredens. Of is het omgekeerd ?
