Kookeet – Brugge 2015 –

Kookeet 2015 – jubileumeditie –

Zondag 27 september 2015, tijdens de tweede dag van Kookeet werd het record toeschouwers reeds gebroken. Extra personeel moest die zondag ingezet worden om iedereen een vlotte bediening te geven. Uiteindelijk klokten ze af op 140.000 bezoekers. Een gigantisch succes, en dit op de nieuwe locatie. Het plein aan het station, kant St. Michiels bleek een voltreffer. Ruimer en grootser, en meer volk. Het was iets langer aanschuiven voor één van de hapjes of een drankje. Ook het mooie weer deed er ook iets aan. Maar éénmaal bediend kon je je smaakpapillen loslaten op de diverse schoteltjes. Minpunt was echter de aanduiding van de toiletten, velen wisten niet echt waar en her en der hoorde je de vraag waar ze gesitueerd waren. Niet iedereen kijkt in de folder op het plannetje. Dit is genieten van een hapje en een drankje, een samenzijn, een babbel en voor de rest zien we wel waar alles gesitueerd is.

Het kookpaleis, met presentatrice Sabine Goethals, kon rekenen op een grote schare nieuwsgierigen om de chefs bezig te zien, aandachtig alles volgend. Het was tevens het afscheid van Servaas Van Mullem, de patissier uit de Vlamingstraat. En dit deed hij met een’ Brugs Zwaantje’. Als we een prijs zouden moeten geven voor originaliteit, dan ging die zeker naar onze chocolatier Dominique Persoone. Met zijn ‘Kiss from the nightsister’, een geestige uitvoering en aparte aankleding van zijn stand. En nipt op de voet gevolgd door de VIP tent, een taartconstructie, waar je kon tafelen op zes meter hoogte en bediend werd door je persoonlijke butler. Een mooi panoramisch zicht op het plein en het stationsgebouw.

Grote namen o.a. De Karmeliet, Hof Van Cleve en L.E.S.S. samen op één evenement , een mooi nazomerweertje, heerlijke geuren en een zeer grote opkomst voor het vijfde jaar Kookeet. Drie dagen lang tal van lekkers proeven, warm of koud

Passions Humaines – Toneelhuis –

Passions Humaines – Toneelhuis –

Vrijdag 25 september 2015 konden we genieten van Lambeaux’s bas reliëf “ Passions Humaines “ in de Brugse Stadsschouwburg. Het Toneelhuis ( Bourla ) had rond dit wit marmeren bas reliëf een stuk geconstrueerd dat de geest van de tijd prachtig in beeld bracht. In een regie van Guy Cassiers en met tekst van Erwin Mortier werden we ondergedompeld in de late 19 de eeuw. Velen kennen het bas reliëf, noch het gebouw van Horta niet. Want het kunstwerk “ Passions Humaines “ werd kort na de voltooiing van de tempel niet meer toegankelijk, meningsverschillen, discussies over lichtinval, … Het verkommerde, tot er een kleine opflakkering in de eind jaren zestig was. Een afspraak tussen Koning Boudewijn en Koning Feisal i.v.m. een 99 jarige leasing. Maar sindsdien enkel toegankelijk als men eerst om een sleutel ging om de deur van de tempel te openen. Tijdens één van de open monumenten dagen kon men het nog eens bewonderen in al zijn glorie, en de opgelopen schade in al die jaren. Momenteel is het in volle restauratie, toch het gebouw, nog geen sprake van de sculptuur. Een punt van discussie, Horta’s werk moet bewaard blijven, maar wanneer Lambeaux’s monumentale bas reliëf. De tijd zal het uitwijzen. Aanschouw Brabo, de Fontein in Antwerpen en je weet welk groot beeldhouwtalent Lambeaux was, onze Belgische Rodin.

Dit werd min of meer gezegd op de inleiding in de foyer door Erwin Jans. Erwin had het verder over Leopold II , die politiek niets te zeggen had, hij gooide het op de kunst . Congo was zijn achtertuin, zijn privé eigendom voor hij het aan de Belgische Staat schonk. En vooral het rubber floreerde. Brussels grandeur, lanen, gebouwen en kunstwerken werden zo verwezenlijkt. Leopold II die niet hoog opliep met de katholieken gooide vuur op de discussie omtrent de schetsen van Lambeaux’s ’Passion Humaines’ en gaf de toestemming en het geld om dit in wit Carasco marmer te verwezenlijken. Brussel, zijn grootsheid , zijn monumentale gebouwen, … heeft zo toch een redelijke donkere achtergrond. Dit gegeven, de sfeer, de politiek, de macht, de verwikkelingen tussen katholieken, liberalen. De blasfemie, het pornografisch karakter van een kunstwerk dat voor zoveel heisa heeft gezorgd. De gewone man, de Koning, kunstcritici, schrijvers,… elk had zijn mening. Een typisch Belgisch verhaal, een tijdsgeest, de gangbare moraal. Dit hebben G. Cassiers en E. Mortier verwerkt in een stuk dat je bij de keel grijpt, je doet nadenken. Erwin Jans vol enthousiasme.

Een koning en zijn maîtresse ietwat neerkijkend uit de hoogte op zijn stad, zijn onderdanen , twee koppels geliefden met een aparte relatie. Het Belgicisme, het Flamigantisme. En mannenliefde, zeker niet conventioneel eind 1800. De teloorgang van kunstwerken, wat is erger, IS die Palmyra vernietigd of wij die onze kunstwerken laten verloederen tot er niets meer te redden valt ?

Erwin had het ook nog over het personage Gilbert Vandecaveye, het enig fictief karakter in het stuk. Een Flamingant avant la lettre, een anarchist, gespeeld door Tom Dewispelaere. Men mag gerust spreken over een antagonist. Het gesprek tussen Leopold II ( Thierry Hellin )en de jonge Victor Horta ( Kevin Janssens ). Ook belangrijk is de tweetaligheid van het stuk. Alles wordt op scene wel vertaald. Pas enkele jaren geleden ettelijke brieven ontdekt van de correspondentie tussen Sander Perron ( Vincent Hennebicq ), de kunstcriticus en Georges Eekhoud (Jorre Vandenbussche ), de schrijver. Nu mogen ze openbaar gemaakt worden. Alle heisa rond dit bas reliëf is tevens een mooi voorbeeld hoe België vorm kreeg.

Foto @ Kurt Vander Elst

foto @ Kurt Vander Elst

foto @ Kurt Vander Elst

foto @ Kurt Vander Elst

Het stuk zelf, een apart opgebouwd podium in het halfduister. Gezang, twee figuren zichtbaar boven de grond. Zittend in rieten stoelen. Leopold II en zijn maîtresse Blanche Delacroix (Candy Saulnier ). Het zingen stopt ( aria ? …, geluid en muziek in handen van Diederik De Cock ) en een warme stem start een soort monoloog, nu en dan zijn liefde uitend voor de vrouw. Onder hen op het paneel zijn de vertalingen duidelijk te volgen. Victor Horta doet zijn opwachting. Het gesprek, afwisselend Frans en Nederlands. Het vloeit mooi ineen, en bij momenten volg of lees je zelfs de andere taal die de jouwe niet is. We worden vanaf het eerste moment ondergedompeld in het 19 de eeuwse België. Op de begane grond, het schuiven van paneelelementen. Drama, passie, hartstocht, menigsverschillen, dronkemansgepraat. Een levende chaotische wirwar eigen aan de wirwar van verstrengelde lichamen die het bas reliëf kenmerkt. De onderlinge gesprekken tussen Georges en zijn echtgenote Cornélie van Camp ( een zeer sterke vertolking van Katelijne Damen ) en van Sander en zijn echtgenote Adèle Deforge ( Claire Bodson ). Cornélie tegen de ietwat naïeve Adèle over hun respectievelijke echtgenoten. Het gepruts en gefriemel aan kledij van Georges en Sander. Samen met een weer uitstekende Marc Van Eeghem als Max Sulzberger, kunstkenner en journalist, en tevens een harde Belgicist, en Gilbert Vandecaveye worden we meegesleurd in de wereld van kunst, politiek en … De uitlatingen van Victor naar Lambeaux toe. Een achtergrond van de heersende maatschappij eind 1800, die toch zo (bekend in het oor ligt als we onze tijd bekijken). Een perfecte samenwerking van Frans- en Nederlandstalige acteurs. En met een magistrale apotheose, lichamen die uit de hemel vallen en zich op het reliëf voegen. De projectie die zeer prachtig in elkaar steekt, en op bombastische muziek wordt “ Passions Humaines “ onthuld. Duisternis, het gezang van Lambeaux’s muze, en in de duisternis één figuur. Meer licht en we zien Serge Larivière als Jef Lambeaux, gekleed in hedendaagse tenue. Dit steekt af met de grijs- zwarte pseudo 19de eeuwse kledij, met beeltenissen van …, historische verwijzingen, van de andere acteurs. Prachtige creaties van Tim van Steenbergen. Een eindmonoloog, op de schermen de verdere evolutie van deze Belgische heisa omtrent een kunstwerk te lezen. Lambeaux vlijt zich neer op zijn muze.

Een stuk dat door de acteurs tot een zeer grote hoogte wordt getild, een samenwerking van het Toneelhuis en Théâtre de Mons met , vlijmscherpe replieken, oneliners en geestige vergelijkingen : o.a. vol- au- vent waar de saus van afloopt, Vlamingen zijn witte negers, een uitroepteken is een vraagteken met erectie, Marx-max, achter elke man staat een vrouw met een dweil, journalisten zijn mislukte schrijvers,…

Het bas reliëf en de tempel, 1889-1899, van tekening naar ontwerp, het magistrale geldbedrag van 136.000 francs, de uitvoering in marmer, het plaatsen in de tempel ( nooit afgewerkt ). Bijna tien jaar heisa omtrent dit bloot gedoe ( !!??), en wie had meer eer de ongeveer 37 jarige Lambeaux van gewone komaf of de gereputeerde Horta ( 28 j. ) ? Elk zijn mening, maar wil je het zien kijk dan naar H. Kümels “ Eline Vere “ of ga door het sleutelgat loeren.

Autoloze zondag – Brugge 2015 –

Autoloze zondag – Brugge 2015 –

De autoloze zondag bracht weer een massa volk op de been, geen auto’s in het stadscentrum. Toch een paar, nummerplaten die niet Belgisch waren. Verdwaalde toeristen ? Een aangenaam weertje om eens gezellig met de fiets te rijden zonder acht te moeten slaan op de auto’s of bussen. Dit mocht je dus wel vergeten, de straten werden gewoon ingepalmd door wandelaars, je moest afstappen en te voet verder. Je fiets ergens achterlaten, want hier en daar werd je niet bijster mooi bekeken als je op straat doorfietste. Maar je neemt het erbij, die ene dag. Het heeft toch geen zin, want je wil genieten van de sfeer, de evenementen, de optredens, de rommelmarkt,… Je kon het merken dat de weergoden Brugge welgezind waren, op sommige plaatsen was het echt niet doorkomen. De Langestraat tot aan de Kruispoort, een gezellige rommelmarkt met tal van aparte koopjes. Eénmaal zover kon je hier en daar een straattheaterattractie meepikken. Als je meer wilde weten wat er het komende jaar van cultuur te beleven viel, voor het tweede jaar op rij stonden er tal van standjes op de Markt. En moest je per ongeluk nog je fiets laten merken, geen probleem. Dit werd gratis gedaan op de Burg, en het was te merken aan de file van rijwielen. Tussen de Markt en de Burg, enkele kreetjes werden er geslaakt. Een alien in de straat, iets dichter tegen de Burg bedankten Goud en Zilver de toeschouwers voor de gegeven eurocenten. Selfies a volonté. Ik ben hoofdzakelijk blijven hangen op de Markt om van het optreden van “ The Panhandlers “, een pur sang Rock a Billy groep, en Belgisch te genieten. En als ultieme afsluiter, na ons vooraf gezellig gesprek. Pascals “ Pigbag Army “. Onze Belgische geluidsman, Aldis kan nog veel leren van hem. Het zijn geen moeder mooisten, maar des te meer druipt de charisma van hen af. Het is een genot om met hem te praten, hem bezig te zien. Pascal had al enorm veel ervaring als drummer en dj toen hij het lumineus idee had om dit verder uit te bouwen. “ Tussendoor ook nog dank aan één van de cultuurstandjes, een vinyltje ( Lp ) rijker van Diabolo Blvd. En dit voor de luttele som van 2 euro.

The Panhandlers, zang Danny Snauwaert ( wat een Elvisstem heeft die kerel ), Pieter van Stichel ( .. ) en Franck Verhulst ( .. ). Een voor mij weer ondergewaardeerde Belgische band. Ze moeten niet onderdoen voor namen uit de Uk of de USA, hun album uit 2013 “ Big Train “ bewijst het en dit hoorden we aan enkele nummers die ze brachten. Een hint naar de jaarlijkse Brugse Blues optredens, zij horen er tussen en om het even waar ze zullen staan, de zaal of het plein zal te klein zijn.

Pigbag Army dan, de afsluiter, compleet anders dan Les Truttes, maar als enig vergelijkingspuntje, covers. De jaren negentig stonden hier centraal, maar met hun eigen touch. Jan Van Eyken, Axl Peleman, Roeland Vandemoortele, Ron Reuman, Howie Dunham aka Buzz. Topmuzikanten en met extra zang van Eline De Munck werden we in the ninties ondergedompeld. (o.a. : PBA 4 DaDaDa, Connected, Marcia Baila ‘TC Woman, …  ). En dit allegaartje werd gedirigeerd door Pascal Braeckman. Vanuit zijn kot met opgebouwde percussie, draaitafels,… dirigeerde hij. Een extra cachet gevend aan de al reeds aanstekelijke show met heerlijk komische interacties en verkleedpartijtjes.

Roeland beschikt niet alleen over subliem gitaarspel, maar ook over een mooie, krachtige stem wat merkbaar was bij het nummer : “ Parklife “. Eline ietwat verfomfaait , dit door haar weddenschap stal met momenten de show met haar interactie : “ Ik sta hier als enige dame tussen deze vette zwijnen. En dit is mijn nummer, ééntje over de liefde : “ Pump up the Volume “, en pompen was het. Qua zang moet ze voor velen niet onderdoen en beweging, dans is haar ook al niet vreemd. Een all round dame, joviaal en sympathiek. Axl, gitaar en de meeste zangpartijen voor zich nemend amuseerde zich met zijn kameraad uit hun dagen van De Kreuners, Jan. Reuman op zijn drums en Howie met zijn samples vervolledigden de sound van dit knettergekke fenomeen ‘Pigbag Army‘. Een extra lid, rap was zijn ding en Six ( ? ) : “ Mirror on the Wall “, iets later nog eens op de voorgrond met “ Say Captain, Say Whot ”. En Pascal ertussen verkleed in wit kapiteinskostuum. Voordien met een dansje samen met Eline, een shrekmasker op zijn kop. Ook nog even de Coca Cola man gespeeld,…

Een stelletje ongeregelden ontsproten uit het brein van Pascal, als dj samen met enkele vrienden deze discobar verder uitgebouwd maar i.p.v. platendraaiers, nu met live muzikanten. Zijn project, dat hij een nieuw leven had ingeblazen. “ Ik noem ze mijn varkens “. Dit was Pigbag Army die de autoloze zondag op de markt eindigde. De bissen “ Eisbar “ en “ Slobobar “ dreunden over de markt en de aanwezigen hadden genoten. Een gezellige en waardige afsluiter van een mooie Brugse zondag.

Stadsschouwburg Brugge – fluitconcert –

Stadsschouwburg Brugge – Feestelijke Opening –

Zaterdag 19 september 2015, afspraak op de markt voor een aparte feestelijke opening van het nieuw seizoen 2015-2016 van de Stadsschouwburg. Rond 10.45 u zou Kurt Defrancq de mensen op de markt lokken om een groot fluitconcert ( het record werd niet gebroken ) te geven. Om 10.30 u waren hier en daar al kleine groepjes aanwezig met allerlei fluitattributen, uitkijkend naar de rattenvanger. Nog enkele flyers werden uitgedeeld met een fragment uit “ Der Vogelfänger …” van Mozart.

Iets later verscheen Kurt, uitgedost in rood versierd pak en nam zijn ‘ratten’ op sleeptouw. Hier en daar verdween hij tussen enkele nieuwsgierige toeschouwers en trok ook enkele van hen mee. Zelfs een paar toeristen waren in zijn ban en sloten zich bij de grote groep aan. Het gevolg trok door de straat, fluitend, richting Stadsschouwburg. Aan de Brugse Stadsschouwburg, rond Papageno stonden nog enkele mensen, fluitend op hun meegebrachte instrumenten, uitkijkend naar de rattenvanger en zijn gevolg. De grote groep verspreidde zich en er werd even door elkaar luid gefloten, niet het verwachtte aantal maar toch enkele honderden lieten zich horen. En ook een paar nieuwsgierigen genoten van deze aparte vertoning. K. Defrancq, de rattenvanger, liet zijn muzikale ratten uitzwermen voor de Stadsschouwburg.

Een gedeelte nam plaats achter enkele muziekstandaarden, een groepje meisjes namen hun plaats in en, onder leiding van dirigente Heidi De Caluwé, werd een aria gespeeld van Mozarts “ Der vogelfänger bin ich ja “. Het Stedelijk Conservatorium Brugge, het kinderkoor Vivo en het Flutechoir zongen en floten dit bekende stuk. Ook enkele dwarsfluiten en blokfluiten tussen de massa deden mooi mee. Hier en daar werd er zelfs mee gezongen. Tekst en noten kon men aflezen op twee grote plakkaten die aan de muur van de Stadsschouwburg hingen.

Na dit ochtend concertje nodigde De Rattenvanger allen die hij had meegelokt, met minimale fluittonen, uit om in de foyer een gratis drankje te nuttigen, ook zij die niet hadden gefloten en gewoon maar toekeken. Brugge is immers gastvrij. Een bijna overbevolkte foyer genietend van hun jubileumdrankje, middenin de massa een rattenvanger pratend met de burgemeester van een middeleeuwse stad, ging het over een beloofde buidel dukaten ?

Even later nam Kurt Defrancq het woord, “ … Papageno wordt vandaag van zijn sokkel gehaald, gevierd,… de start van een nieuw seizoen, … het podium geven aan kunst van de amateurs,… aan de Brugse bevolking die van cultuur houdt, … de mensen, toeristen zelfs Japanners die als ratten werden meegelokt en het was niet enkel voor dit gratis drankje (aangeboden door De stad Brugge, Cultuurcentrum Brugge, Stadsschouwburg ), want wij zijn gastvrij …”

Kurt gaf het woord aan waarnemend-directeur Peter Devish die de aanwezigen bedankte en op een ludieke manier zijn uiteenzetting over het nieuwe seizoen begon. “ Deze vis kan praten, … ik zie dat er hier zelfs enkele voetbalsupporters aanwezig zijn, … over Club en Cercle, en een algemeen fluitconcert … “. “ … hij gaf nog uitleg over de samenwerking met andere theaterhuizen, verenigingen, groepen. Het vele werk en al de contacten die zo belangrijk en nodig zijn om een programma te maken. Maakte nog de aanwezigen warm voor de avondvoorstelling : ‘ De Toverfluit ‘, een première van vzw Artbij. Bedankte nog eens iedereen om in grote getallen af te komen, en ik geef nu het eindwoord aan onze burgemeester Renaat Landuyt “.

Hij zette de Stadsschouwburg, het culturele Brugge en alles wat Brugge buiten onze grenzen zo geliefd maakt nog eens extra in de kijker om dan af te sluiten met een bedanking. Verdween tussen zijn ratten, inwoners, en hier en daar werd nog verder nagepraat. Maar na een tijdje moest de foyer wel vrijgemaakt worden voor de allereerste voorstelling van het nieuw seizoen : “ Gaspard “, twee vertoningen van Compagnie Dyo. En om 20.00 stond Papageno niet meer buiten maar in de zaal op het groot podium en de dag nadien nog eens in de namiddag om dan terug zijn plaats in te nemen op zijn sokkel aan de ingang van de Stadsschouwburg.