ParkPop 2015

ParkPop

Na de jaarlijkse Parkpopkwis vrijdag 21 augustus 2015, was het zaterdag terug afspraak in het Beukenpark voor een gezellig avondje rock met Tribute Bands. Dit jaar in de gedaante/verschijning van :   The Ramones, Faith No More, Limp Bizkit, Aerosmith en Foo Fighters.

De allereerste fans konden om 16u00 genieten van de punkrockers die niet zo’n bijster goeie muzikanten waren maar toch hun stempel hadden gedrukt op de rock cultuur. The Ramones, bekend van hun nummers die ze in een recordtempo uit hun snaren lieten gieren. Vanaf de eerste noot klonk het reeds snoeihard en de dynamische ‘Rawönes’ brachten ons terug naar de tijd van “ Rock ‘n’ Roll High School “. The Ramones, een familie, de Rawönes, hechte vrienden die hun idolen alle eer aandeden. “ I Wanna be Sedated “, “ Hey Ho, Let’s Go “, “ Judi is a Punk “,… nummers in zesde versnelling.

( Faith No More ), Fake No More, de Nederlandse Tribute en ( Limp Bizkit ), Stiff Bizkit uit de UK, geen verslag en beelden wegens dubbele verplaatsing. Sorry voor de fans van deze groepen.

Uit Nederland, ‘Aeroforceone’ ( Aerosmith ), dit was genieten van de show, greatest hits en uiterlijk ( die mond ). Showbeest Luca Celleti leeft zich uit op het podium samen met zijn prima muzikanten/band, die met pure klasse de greatest hits van Aerosmith het publiek instuwen. Tijdens “ Love in An Elevator “, het eerste vuurwerk en de typische glinsters uit een ander kanon. Perfect samenspel van Luca en zijn gitarist.

De sfeer kan niet meer stuk voor afsluiter en headliner ‘ Four Fighters’, de Tribute Band uit de UK die ons onderdompelt in het wereldje van de Foo Fighters. Een tribute Band die grote klasse uitstraalt en het van de zang en muziek moet hebben. Een rauwe stem, een frontman die met hart en ziel het publiek trakteert met o.a. : “ My Hero “, “ Everlong “, “ Times Like These “, … Deze 14 de editie op zaterdag 22 augustus kon rekenen op een heerlijk zwoel/warm weertje en een bijna recordopkomst. Met de woorden, “ …we fuckin’ love Belgium, it’s our second home …”, liep het optreden op zijn einde. Zondag 23 augustus staat er nog een knaller van een Tribute Band op het programma.

Zondag, pas aanwezig vanaf het optreden van ‘De Mens’, vooraan was ‘Level Six’ nog handtekeningen aan het zetten bij tal van fans. Met een laatste bedanking verdwenen ze uit de frontstage. ‘De Mens’ betrad het podium en onder veel applaus vlogen ze erin, rockend en melodieus, met die prachtige teksten van Frank. Het heeft steeds iets poëtisch, Frank horen zingen en praten. Rond hem op bas de immer jonge (?) Michel De Coster, Dirk Jans op zijn drums en David Poltrock op keyboards. “ Het volgende nummer is nieuw “, zei Frank. “ Dit Lawaai “ van de nieuwe cd, is een prachtnummer, hard stil, luid. Dansbaar en tekstueel prachtig, een parel van een hit. “ Kom maar dichter, …’t zal droog blijven”, en even later dankte Frank Vander Linden dan ook de Weergoden. Na twintig jaar verrast ‘De Mens’ op voortreffelijke wijze, excellente songs, met een andere sound dat te danken is aan David. In feite nooit weg geweest, maar nu, net geboren en met een nieuw fris geluid veroverden ze het Beukenpark. Zelfs de minieme druilregen die eventjes opstak kon de sfeer niet ontmoedigen. “Sheryl Crow, I Need you So”, “ Kamer in Amsterdam “, “ Pijn-Dronkenschap-Verdriet”, oude songs en nieuwe, en nu en dan naar de beginjaren. “ Zonder Verlangen”, er werd gedanst en meegezongen. Geestige interactie met het publiek : “… zet ze een keer open,… snuif eens goed,…niet zeggen, zet ze maar eens goed open “. “ Het blijft onder ons, het komt niet op film of facebook “. Eindigen deden ze met “ En in Gent”, hard rockend en onmiddellijk aansluitend “ Jeroen Brouwers “. Korte en lange solo’s gaven het nummer een extra dimensie. Michel kon zich uitleven, “ …met uw hulp heeft hij alle noten gespeeld “, zei Frank. “… aahaaahaaah,…, en nu in het Engels, in het Frans, in het Italiaans,…in het Brugs”. “ Dank je, dank je wel, wij waren De Mens “.

Het Beukenpark stond inmiddels bomvol, nog even wachten op The Scabs na het voortreffelijk optreden van ‘De Mens’. “ Zaterdag mochten ze op Zomerhit de trofee van beste groep ontvangen en vandaag hier op het podium, The Scabs “. ( n.v.d.r. : in 1983 hadden ze de trofee voor beste debuut gekregen ). Guy Swinnen, Willy Willy en Frankie Saenen omringd met Geert Schurmans op bas, Wim Van Deuren op toetsen en backings Marie-Ange Teuwen en Kiù Jerôme. Het was bijna … jaar wachten op een nieuwe elpee van deze Vlaamse punkers die bijna vier decennia nog steeds staan te rocken als weleer. Ietwat gematiger, maar met momenten vertoeven we weer in de hoogdagen. Willy Willy ( onze Belgische Keith Richards ) is rustiger geworden, maar zijn vingers zorgen nog steeds voor die snijdende riffs en gierende solo’s. Guy’s stem, Frankie’s drumbeats en met de frisse inbreng van Bart, Wim, Marie en Kiù hebben we een zeer gesmaakt en energiek optreden gekregen. Er werd gerockt en gezongen in diverse versnellingen, “ Keep on Driving “, “ I Need You “, “ Shot “, “ Don’t You Know “, “ Wasted all This Time “. Oude en nieuwe nummers, amper merkbaar, mooi geïntegreerd. Een stomende set, het Beukenpark stond in vuur en vlam. Het publiek kreeg er niet genoeg van en bissen moesten er komen. Maar eerst nog allen uit volle borst het refrein van het rustigere “ Hard Times “ meezingen. Guy : “ Ooostkamp, nog ééntje “, en met “ Robbin’ the Liquorstore “ werden alle registers opengesmeten. Wim bespeelde zijn toetsen op de manier van een gitarist die zijn snaren teistert. Willy Willy en Frankie beukten erop los. Guy’s stem gierde doorheen het park. En met de woorden “ Oostkamp wij zijn er vandoor, nog een fijne avond “ eindigde het optreden. Nog een extra bis, het titelnummer van de nieuwe elpee. Bijna meer dan tienduizend exemplaren de deur uit. “ Ways of a Wild Heart “. Het kon niet op want met bonkende bastonen werd “ Matchbox Car “ ingezet om uiteindelijk na bijna anderhalfuur definitief afscheid te nemen met “ She’s Jiving “. Dit was een optreden om niet te missen, getuige van de enorme opkomst voor deze rockende vijftigers. Ietwat ademruimte in het Beukenpark, maar al vlug stroomde het publiek weer voorwaarts voor de afsluiters van de avond, de Britse Tribute Band ‘ Bon Giovi’ en de nieuwe show van ‘Les Truttes’ : Popaganda.

Eerst nog de bekendmaking van de winnaar die met een nieuwe I-Phone naar huis mocht. Eerste naam, onvolledig ingevuld formulier, nieuw exemplaar en de winnaar was : Jacques Kinsabil.

Alles intussen gereed op het podium, lichten uit, witte sfeerlicht, rook en de eerste noten van Bon Jovi. We kregen een prachtoptreden voorgeschoteld van deze gerenomeerde UK Tribute Band. Zanger en redelijk look a-like Andrea Ojano nam onmiddellijk het publiek op sleeptouw, “ …raise your hands…raise …”, vol enthousiasme gingen de handen over het plein de lucht in voor “ Raise Your Hands “. “ Shot to Your Heart “, het nummer werd afgesloten met een jump. Dean Harris toverde die mooie gitaarklanken, eigen aan Ritchie Sambora, vol zwier uit zijn instrument. Wayne Harris op keys, James Wright op drums en op bas James Crofts lieten ons nog genieten van tal van klassiekers zoals : “ Livin’ On a Prayer “, “ Keep the Faith “ “ Blaze of Glory “, … Parkpop Oostkamp heeft met trots de beste Bon Jovi Tribute Band naar onze contreien gebracht.

Les Truttes, geen verslag en beelden, wegens het op twee plaatsen tegelijk moeten zijn. Maar zij zullen met hun “ Popaganda “ zeker afgesloten hebben onder een oorverdovend applaus. ParkPop 2015, gespaard door de buien en met een recordopkomst mag zeker van een groot succes spreken.