Nostalgie Beachfestival 2015
Zondag 9 augustus 2015, de tweede editie van het Nostalgie Beachfestival.
In 2014 hadden de organisators zo’n opkomst niet verwacht, het terrein van Staf Versluys werd overspoeld en bleek na enkele uren te klein. Ook dit jaar was er reeds een grote de belangstelling voor de aanvang van de eerste artiest op het Marquee podium, de VIP tickets zijn de deur uitgevlogen en ettelijke dagen voor die 9de augustus uitverkocht. In 2014 werd het Paelsteenveld overspoeld door 15.000 toeschouwers. Met de aanpassingen mogen we zeker zeggen dat het dit jaar geëvenaard werd, 15.000 à 20.000 vonden hun weg naar dit gezellig ‘ back in time ‘ festival. Kosten noch moeite werden gespaard, Londonbeat had al toegezegd na de laatste tonen in 2014. Het publiek kon zich dit jaar laten gaan, zeg meezingen, dansen en terugdenken aan heerlijke herinneringen op muziek uit de jaren ’70, ’80 en the Nineties. Op de affiche stonden maar liefst 12 groepen die voor iedereen aanwezig iets hadden betekend in hun jeugd,… of louter appreciatie en erbij zijn om deze namen eens live mee te maken. Limahl ( oftewel Kajagoogoo ), Londonbeat, The Blockheads, Gibson Brothers, Cock Robin, Dr. Alban, Snap, Billy Ocean, Jason Donovan, Nena, Hot Chocolate en The Human League.
Coco Jr., Mr. Marquee entertainde op zijn stage het publiek op zijn manier, al zingend werden de artiesten aangekondigd. Walter Grootaerts hield het sober, op zijn Mainstage met zijn gezellige sfeervolle aankondigingen.
Tijdens het optreden van Limahl kreeg een toeschouwster een gehandtekende poster uit zijn jonge jaren, enorm blij met dit kleinood dat ze koesterde tijdens een uitstekende set. “ Too Shy ”, ‘Very special to me, I love to perform it’, zei Limahl. De hit uit 1983 die je deed terugdenken aan je eerste kus, je eerste liefde. Ook prees hij het publiek, “ Hands up who is looking for love, for sex, for drinks ? “, “ You’re all sex and alcoholic addicts, the best crowd ever ! “ riep hij naar de talrijke handen in de lucht. “ The Never Ending Story” mocht niet ontbreken in de set. En ook bracht hij een tribute naar Duran Duran, “ Rio “. Voor hij begon riep hij nog naar de toetsenman : “ … is it the right one …? ”. Kort maar krachtig sloot hij af.
Londenbeat nam het podium in. “ I’ve Been Thinking About You “, “ You Bring on the Sun “, “ Keeping the Memories “, … Frontman Jimmy Helms liet het publiek genieten van hun poppy dancehits en had er zeker een nieuwe schare fans bij. Ook bedankte hij het Belgisch publiek om “ I’ve Been Thinking …” naar de top van de hitlijsten gebracht te hebben.
The Blockheads namen op de Main Stage over. Oudleden aangevuld met een nieuwe generatie brachten ons opnieuw in vervoering met “ Hit me with Your Rhythm stick “, “ Sex and Drugs and Rock & Roll”. Ian Dury gestorven in 2000, maar zijn erfenis leeft voort. “ Thank you and have a nice day “ in plat Engels dialect en eindigden waar ze startten “ Hit me, …”. Het ruwe ietwat getemperd maar The Blockheads “ Spasticus Autisticus “, de rockende oude punkrakkers vergeten we niet.
Daarna kregen we pure zuiders ambiance van drie broers op het Marquee podium, “ Que Sera Mi Vida “, “ Cuba “, “ Latin America “. Iedereen zong en danste mee op die zuiderse rythmes uit hun jeugd. Gibson Brothers, zanger Chris, keyboards Alex en Patrick op drums bijgestaan door een jonger familielid ( ? ), hadden nog niets ingeboet aan zang en danskwaliteiten wat merkbaar was aan het luide applaus van de aanwezigen.
Intussen had het volk zich voor de Main Stage verzameld om Cock Robins optreden bij te wonen. Veel respons en nog steeds een publiekstrekker. “ The Promise you Made “, zijn bekendste hit voor velen …” Thought You Were on My Side “,… Met momenten zeer passioneel.
Na dit zeer gesmaakt optreden terug naar Coco Jr., die als geen ander weet hoe hij een reeds feestende massa nog meer de hoogte in krijgt, nam plaats achter de draaitafels bij Dr. Alban. Hij hitste het publiek op om beter te doen dan Holland, het publiek anticipeerde zonder moeite. “ It’s My Life “ van 1992 is nog steeds in het gehoor blijven hangen van de toeschouwers. Vrolijk werd er meegezongen en geroepen. Een kleine set met twee danseressen die het podium opvrolijkten met hun pasjes en een blonde vampachtige zangeres liet iedereen genieten om dan de Marquee over te laten aan Snap.
Coco had het weer gevonden : “ Snap your fingers for clap, oh neen, clap your hands for Snap ! “. Penny Ford, één brok dynamiet : “ The Power “.“ … I’m 51, make some noise, … some of you were that big, others a bit larger… hit it Dj “. “ Rythm is a Dancer “, de grote hit omschreef zeer mooi dit explosieve optreden. Rapper Benjamin Lowe kwam nog het podium op en samen eindigden ze met veel enthousiasme.
Het was tijd om zich te verplaatsen naar de Main Stage voor de heerlijke R & B nummers van Billy Ocean. Nog steeds even charismatisch en een stem uit de duizend stuurde hij zijn sound het veld in. Bijgestaan door zijn muzikanten en backings kregen we de ene hit na de andere, heeft hij wel andere ? “ No Woman No Cry “, “ Lovetrain “, “ When the Going gets Tough “ … Eén bepaald moment werd het publiek iets stiller toen hij er Christ bijhaalde maar al vlug was iedereen weer volop mee aan het genieten bij één van de hoogtepunten van de dag. “ … I’m gonna take you to a place, … to the beach,… with a pina colada,…” op deze manier kondigde hij “ Carribean Queen “ aan. En met “ Red Light Spells Danger “, zong het publiek het refrein “ …can’t hold out much longer … “, mooi. Billy had iedereen in zijn ban met zijn heerlijke stem. Eerst enige tijd voor de kinderen gezorgd maar nu terug op tournee, en hoe. “ Get into ( his ) Car “ en rijdt mee met de 65- jarige zanger doorheen drie decennia hits.
Voor vele vrouwen en ook mannen, een jeugdidool. Verliefdheden, posters op slaapkamers,… de jonge blonde Aussie die veel harten veroverde. Van “ Two Many Broken Hearts “ over “ Sealed With a Kiss “ tot het duet met de backingzangeres “ Especially For You “ weet hij als geen ander hoe hij het vrouwelijk schoon op de weide kan ontroeren. Jammer, een zeer korte set, slechts één pancarde opgemerkt, een afscherming, … en geen bissen. Coco probeerde nog : “ …Mr. Donovan, they want more, …jullie zullen ondergoed op het podium moeten gooien !”. Het hielp niet, “ … He has left the building …”.
Dan maar afzakken voor het Duitse geweld van Nena en haar band. Goed afgeschermd stapten ze uit hun busjes het podium op en de Duitse pletwals brengt iedereen in beweging, 55 reeds maar nog even kwiek als weleer. En we hebben haar gemist hier in Vlaanderen, ettelijke jaren geleden deed ze de grondvesten daveren van menige fuifzaal met “ 99 Luftballons “ en “ Nur Getraümt “. Haar muzikanten rockten, de backings vol swung en Nena beheerste het podium en het publiek. Merkbaar aan de security die hun handen vol hadden nadat de fotografen de frontstage hadden verlaten. Foto’s waren uit den boze. “ Anyplace, Anywere, Anytime “, “ Wir Sind Wahr “,… en enkele nummers uit haar recentste “ Old School “. Een verpletterende krachtige set en tijdens “ 99 Luftballons “ werd de sfeer hoog gehouden door twee grote LOVE ballons. Ze eindigden met “ Ich Weiss Nicht ( was Du Machst )“. 
Hoe hadden we vroeger genoten van Errol Brown en zijn band. “ Love is Life “, “ You Sexy Thing “, “ It Started with a Kiss “, “ Girl Crazy “,… Hot Chocolat, zonder hem ( de band verlaten in 1986 en overleden in Mei 2015 ), en nu met Kennie Simon als leadzanger deed de disco herleven aan de Marquee. Het is anders, een bepaalde swing is verdwenen maar Hot Chocolat is nog steeds hot.
De afsluiter van deze uitstekende tweede editie, nog succesvoller dan in 2014 en geen druppeltje regen : het kon niet meer stuk. The Human League had de eer om hun New Wave op het publiek los te laten, Phil Oakey, weg het haar en al veel langer weg die lange zijdelingse sliert werd geflankeerd door zijn twee zangeressen Joann en Susan, pure New Wave / synth pop nostalgie. “ Get Around “, “ Love Action “, “ The Lebanon”, “ Seconds “, … en natuurlijk “ Don’t You Want Me “. Phil en de dames, reeds vijfendertig jaar samen (!) konden rekenen op drie goeie muzikanten om hun hitmachine open te zetten. Niet veel zwart te zien, of aparte kapsels, we zijn ouder geworden maar daarom nog niet vergeten om mee te zingen en te dansen als weleer, zwevend onder die heerlijke synth klanken en drie stemmen die nog niets hebben ingeboet. We kregen zelfs een nieuw nummer : “ Night People “, een nieuwe hit ? Na “ Being Boiled “, de single uit 1978 namen ze afscheid- “ …. Listen to the voice of Budha …”. Naast het podium de vele ongelooflijke kledij wissels niet echt opgemerkt.
Walter Grootaerts dankte het publiek en “…tot volgend jaar voor een even goeie editie of nog betere…”. Kan dit nog ? En chapeau aan de organisatie die er alles aan gedaan had om het festival ruimer en aantrekkelijker te maken en daar zeer goed in geslaagd is.
