Vanbinnen BANG Vanbuiten

Woensdag 25 maart 2015, in de Brugse Stadsschouwburg, opende Dimitri Leue met  “ Vanbinnen BANG Vanbuiten “ een reeks theatervoorstellingen die een link hebben met geestelijke gezondheid. Zaterdag as. volgt “ Manische Mannen “ ( ook met steun van het project Te Gek ). “ De Hersenhap “  en afgesloten wordt met “ El Otro “.

Woensdag om 19.00 was er eerst nog in de inkomhal een voorwoord van Martine Matthys, schepen voor personen met een beperking. Een woordje uitleg over geestelijke gezondheidszorg, theaterstukken en het project van de fotografe Paz Errazuriz. Ze gaf het woord aan Dimitri die nog enkele woorden had voor het aanwezige publiek en hij riep dan Sara Colpaert bij zich om samen de opening te geven van de fototentoonstelling in de kelders van de Stadsschouwburg. Met een aangeboden drankje kon men de foto’s bekijken van de acteurs uit het stuk “ El Otro “, zwart wit, sober en mooi in beeld gebracht van Paz. Ook enkele werken uit het creatief atelier van de vzw. Oranje.

“ Vanbinnen BANG Vanbuiten “ is het slot van een drieluik. “ Het Lorchter-syndroom “, over dementie en “ De Diepte van het dal “ die depressie als onderwerp had. Vanavond stond smetvrees centraal. Een apart liefdesverhaal tussen een regisseur, Reindert Simons en een operazangeres, Jozefien Lortcher. Hij wil haar in de rol van Aïda, een zangeres die zich heeft afgesloten van de buitenwereld lijdend aan smetvrees. Dimitri Leue schreef een prachtige rijmende ( harmonieuze ) tekst die ons met de neus op de feiten drukt. Met enorm veel overredingskracht wint hij haar geleidelijk voor het project maar ook de verliefdheid duikt op. Dit alles in een monoloog, maar gebracht op een aparte manier. Twee doorzichtige stoelen en een grote witte kubus vormen het speelvlak. Op het doek projectie van de woorden ZIJ en HIJ, Dimitri speelt beide. Nu en dan wordt een vraag geprojecteerd, o.a. Waarom maak je een voorstelling. Voor wie, “ voor … “, voor …, voor …, een opsomming volgt. We herkennen ons in de verschillende opsommingen. Ook in twee voors : “ Voor het meisje dat dacht dat het plezant ging zijn en voor mo zeg ‘k was toch liever thuis gebleven”. Niet iedereen staat open voor fobiën ( een hele resem werd vernoemd tijdens de voorstelling, zelfs Fobifobie ) die zo rechtuit geuit worden dat je jezelf er bijna in herkend. Veel opvattingen hebben nog altijd een soort taboe, je spreekt er niet over, je denkt er niet aan, tot je ermee geconfronteerd wordt.

Ook opera wordt op diverse manieren omschreven, een tu m’as vu, een bingoavond,… je verstaat het niet maar je weet dat het over liefde gaat. Een wervelende opsomming van alle soorten medicaties. Een intiem moment vooraan op de scène zittend, een vrouw aansprekend over liefde en seks en vragend “ Is dit uw dochter ?”. Korte maar gepaste opmerkingen over gsm geluid,… “ … belangrijker dan de zaal …”. Dit alles met zijn taalgevoel, duidelijk, speels, soms lopend en hakkelend zorgen voor een voorstelling die de zwaarmoedigheid van het onderwerp ietwat frisser maakt.

Tevens worden zijn monologen, soms zittend, soms staand of zelfs uitbundig bewegend nu en dan door een adempauze, een aria, afgeremd. Projecties van beelden, haar smetvrees een fobie opgelopen tijdens haar kinderjaren tijdens een onschuldig spelletje cowboy en indiaantje. Het meermaals wassen van de handen, het kuisen, de handschoenen,…  de chirurg die in haar hoofd bezig is, de fobie verwijderend of haar toch ietwat dichter bij de samenleving brengend. De enige momenten dat ze samen in beeld komen maar dan geprojecteerd. De kubus, wit, symboliek voor de hermetische woonomgeving. De kubus verlicht, de zangeres die oefent met haar muzikanten. En de momenten van monoloog, aria, muziek en videocombinatie zorgen voor een stuk over het geestelijk welzijn dat de moeite is om te zien. We staan een stapje dichter om er begrip voor op te brengen of om het te herkennen. Een liefdesverhaal met gevolgen. Psyche en passie liggen soms dicht bijeen. Een zeer geapprecieerd applaus was dan ook het antwoord van de toeschouwers.

Dimitri Leue ( vanaf zijn rol en het scenario van Team Spirit algemeen gekend ), concept, tekst en spel. Iris Luypaers ( komt nog naar Brugge in een programma, voor de klassieke en operafans ) als de operazangeres. Het contrabasspel van Tim Vandenbergh ( bassist van o.a. Jackoobond en Eva de Roovere ) en de pianoklanken van Antoon Offeciers ( diverse composities, Kakkewietlid en het zit in de genen met Dimitri Leue en Warre Borgmans ) die tevens voor de compositie instond worden in een teder stukje verteltheater gegoten omlijst met de prachtige beelden aan de hand van Anke Blondé ( cfr. : De Helaasheid der Dingen, Vossestreken,… ).