“ The Johnny Cash roadshow “, in kader van de Nostalgieconcerten stond er zondag ll., 8maart 2015, nog eens een tribute band geprogrammeerd in de Brugse Stadsschouwburg. The Spirit Band ft Clive John. Net zoals men soms neerbuigend kijkt naar coverbands gebeurt dit ook bij tributebands. Maar tussen deze groepen zitten er echte klassebaks. En The Spirit Band mag men zeker hierbij rekenen, het is ook de enige die de familie Cash erkent. En veel ligt hier aan de verschijning en stem van Clive John. The Man in Black overleed in 2003 op 71 jarige leeftijd, een indrukwekkend oeuvre is zijn erfenis. Country, Blues, Rock & Roll, Folk, Rockabilly, Gospel, … de baritonstem paste bij elk genre. Als jongste artiest opgenomen in de Country Hall of Fame, een legende, een mythe. De wilde verhalen, zijn openluchtoptreden in San Quentin, het concert in Folsom prison. Zijn ongelooflijke militaire staat, werken in een garagebedrijf, de drugs, de alcohol, vandalisme, armoede, politiecellen, … zijn privéleven. Al deze elementen hebben voor onsterfelijke nummers gezorgd, melancholisch, diepdonker, romantisch, duister. The lonesome cowboy, altijd in het zwart gekleed, gelovig en ook patriottistisch. Velen onder ons hebben de film “ I Walk the Line “ ( 2005 ) gezien met Joaquin Phoenix die de nummers zelf zong. Vanavond horen we een andere stem die eveneens dicht bij Cash’ s stem aanleunt. En een sublieme Jill Schoonjans die June Carter vertolkt. De vrouw die Johnny tijdens een concert op het podium ten huwelijk vroeg tijdens het nummer “ Jackson “.
Een off podium stem zei dat we zouden meegenomen worden naar de periode 1955-2002, een resem songs van Johnny Cash, the legend, and this is a tribute to him. Openingsnummer “ Folsom Prison Blues “ bracht ons meteen in de sfeer. De muzikanten Nick Davis ( gitaar ), Martin Bentley ( bas en contrabas ) en Darren Bazzoni op drums, allen zorgden ook voor de backing vocals. Zij zorgden voor de typische sound en ruggesteunden Clive doorheen een sfeervol concert dat mede door de projectiebeelden een mooi beeld weergaf van “ The Man in Black “. “ This is his signature song”, zei Clive. Projectie van een single, Sun records :
“ Cry, Cry, Cry “, JC’s eerste hitsingle ( 1955 ). Clive had zijn muzikanten voorgesteld en met de woorden “ …this is a bit of a lovesong …and also Johnny’s favourite love song” : “ I Still Miss Someone “. Jill als June Carter vervoegde hen, de eerste noten, een belangrijk moment brak aan. “ Jackson “, samen zingend met Clive, het flirten, Junes bewegingen maar geen huwelijksaanzoek. Ze begroette het publiek. “Hello Bruges’ this is a song from 1968, en “ Long Legged Guitar Pickin’ Man “, werd ingezet. Gevolgd door “ Ballad of a Teenage Queen “.
” Jackson “
Gevangenisbeelden werden geprojecteerd : gestreepte bajespakken, geketende enkels,… een andere song uit de Folsom lp. “ I Got Stripes “. We kregen nog “ GuessThings Happened that Way “ en “ The Ways of a Woman in Love “. Eenzaam op het podium, zonder muzikanten, zittend op een kruk vervolgde Clive JC’s levensloop. “ The Long Black Veil “, een mooie countryballade. Ook zonder muzikanten genoot men van zijn warme donkere stem tijdens dit intiem moment. Jill kwam terug en nam ook zittend plaats en samen zongen ze “ Don’t You Think It’s Come Our Time “. Drum en gitaar vielen in. Beelden van Johnny en June op het scherm, nu en dan ook eens Clive en Jill ertussenin. Beelden en zang die ons in hun gemoedstoestand brachten. Jill nam het woord en refereerde naar June haar muzikale roots, actriceperiode, de vele instrumenten die ze ook bespeelde. “ Now June’s favorite song, “ Wildwood Flower “. Met haar prachtige stem en aangevuld door Clive weer een pareltje uit hun carriére . Ze vervolgden met “ A Thing Called Love “,… Six Foot Six… , het nummer dat Johnny als vijfjarige zo mooi vond maar er geen titel kon op plakken. “ We got one song left, and then it’s time to have a drink “, het laatste nummer van een heerlijk eerste deel dat ons nu en dan eens deed meezingen, of terugkeren naar bepaalde tijden uit onze jeugd ( mits een bepaalde leeftijd ). “ One Piece at a Time “. Wayne Kemps tekst over hoe je zelf een auto kan bouwen als je in een autofabriek werkt. Het uiterlijk van de wagen moet je er maar bijnemen.
“ I Walk the Line “ zette het tweede deel van de show in. “ Having a good time ?”. Na “ Frankie’s Man “ projectie van een getekende Cash, een pastoor , een galg, kettingen,… in tekenfilmstijl terug naar de gevangenissfeer met “ 25 Minutes to Go “ en “ Cocaine Blues “, Jill er terug bij om samen het duet “ Darlin’ Companion “ te zingen. “ And now you may sing, shout and yell, you are our prisoners, we create together an authentic sphere …”. “ San Quentin “. Na een uitbundig nummer de fijngevoelige ballade “ Broken Circle Breakdown “. Nog zeer goed bij ons Belgisch publiek in het oor liggend. Cowboys, paarden op het scherm, “ When a Man Comes Around “ en “ Hurt “.
“ Others do Elvis, I perform Johnny …“, en we kregen het live opgenomen nummer in de San Quentin gevangenis “ A Boy Named sue “. “ Do you know Kris Kristofferson ?” vroeg hij en na het woord hangover bracht Clive “ Sunday Morning Comin’ Down “. Jill en Clive zongen vervolgens nog “ Help Me Make it Through the Night “. Een hoogtepunt tijdens de show, Clive brengt “ Orange Blossom special “ en net als Cash himself is hij ongelooflijk met de twee harmonica’s die de song nog meer optillen. We hadden al zijn zangkwaliteiten en gitaarspel gehoord maar dit was een stijltje muziek en vakmanschap die menig artiest niet kan. ( cfr. Tributeartiesten, er zitten kanjers tussen ).
” Orange Blossom “
We kregen nog “ Get the Rythm “, “ “ I’ve Been Everywhere “ met de heerlijke opsomming van steden. En het nummer in sneltreinvaart ( figuurlijk ) “ Hey, Hey Train “. Bijna aan het einde, maar alle oren wachtend op dat nummer dat ontegensprekelijk verbonden is aan Johnny Cash. Zelfs voor zij die maar één nummer kennen. We zaten aan de bis, de eindfase van een nostalgische show. The Spirit Band, Jill en Clive hebben ons een namiddag terug gebracht naar de legende Johnny Cash, een bijna twee uur durende show. Een opfrissing van nummers die we ietwat vergeten waren, heerlijk gezongen duets, onvergetelijke momenten die ons doen teruggrijpen naar die video, dvd van San Quentin. Clive en zijn kompanen, hebben Johnny Cash een waardige show gebracht die de legende himself zeker zou geapprecieerd hebben. 
“ The Next Time I’m in Town “, “ Ghostriders in the Sky “. “ Now we are going back to the UK, but we return to Belgium … I’ll be seeing you, …Thanks to You … I’m getting the applause … We will meet again … I’ll be seeing you “. Afsluiter “ Ring of Fire “ werd hier en daar lustig meegezongen en een staand applaus was de appreciatie . Dit meerdere malen. Johnny Cash is dead but not forgotten, The Man in Black will live forever. And also thanks to them who brought us a superb performance on stage.
n.b. : wat opviel, voor de show en tijdens de pauze hoorden we enkel muziek van Johnny Cash, nummers uit zijn zeer uitgebreid repertoire.
