Manische Mannen – 10 jaar Te Gek

Zaterdagavond 28 maart 2015, stond de zevende voorstelling van “ Manische Mannen “ geprogrammeerd in de Brugse Stadsschouwburg. Een theaterproduktie naar aanleiding van 10 jaar ‘Te Gek’. Dit na het reeds zeer succesvolle “ Nerveuze vrouwen “. “ Manische Mannen “, een muziektheatervoorstelling kaderend in de geestelijke welzijnszorg. Wannes Cappelle, Guy Swinnen, Marcel Vanthilt en Stefaan Degand zijn de protagonisten die met hun monologen, gedragingen en muziek de zaal op stelten zullen zetten, je zullen laten confronteren met een gedrag die je kan doen laten lachen, je kwaad maken, je zullen confronteren met mensen in je naaste omgeving. Manisch depressief, leef er maar mee, je hebt geen benul hoe ver dit kan gaan en tot wat het kan leiden. Lachen, uitbundig zijn, je kent ze wel, maar eens alleen, je weet nooit hoe ze zelf zijn, wat ze denken,  wegzakkend in een lege donkere ruimte, eens alleen weg van de familie, de collega’s, het publiek. Hoe hebben allen van ons met de films, de interviews  van Robin Williams gelachen, maar wat ging er door ’s mans hoofd. We zullen het nooit weten. Te Gek schotelt ons vanavond, via een theatershow met diverse nummers, zelfs hits, op een ludieke wijze voor hoe erg het in feite gesteld is met mensen die (manisch) depressief zijn. Een grasduinen doorheen de cd’s Te Gek, met bindteksten van Hugo Mathyssen worden we voor ietwat meer dan een uur in een hectisch wereldje meegesleurd. Geniet van de muziek, geniet van de vertolkingen, maar als je dieper kijkt zie je de twijfels. Reageer, help en laat je niet meesleuren. Dit deed Marcel met enkele uitlatingen over Gent en Brugge. “ Héla ! reageerde er plots iemand uit de zaal.

De voorstelling zelf, een volgelopen zaal, terwijl nog toeschouwers hun plaatsen innamen achtergrondmuziek van twee muzikanten van de Laatste Showband.  Stefaan Degand met een nietszeggende blik gekleed in rode kamerjas keek ietwat verdwaasd de zaal in, mandarijntjes mee, ze pellen en opetend, tussendoor sigaretten rokend. Marcel heen en weer met een ladder voyagerend, kletterend laten vallen achter de coulissen. De toon van de avond was gezet. Met een micro in zijn mond, brabbelend bijna niet te verstaan om even later te zeggen : “ hebt u dat ook ? ”. Het opstaan, de bevragingen. De Laatste Showband voltallig, Guy en Wannes vervoegden hem en samen zetten ze “ Oh mijn hoofd “ in. Zingend, heen en weer lopend door elkaar. Hierna nam Wannes het woord en groette Brugge en zei iets over de vereniging. En : “ …vroeg of laat heb je ermee te maken, … ikzelf niet echt … maar mijn collega’s…”. Guy vervolgde met een nummer dat onmiddellijk op applaus onthaald werd. Titel blijf ik schuldig, … ( Q &A, But Never Mind, geschreven naar aanleiding van zijn eigen depressie na The Scabs,… ? ). Wannes over Guy,”… is hij de echte, gelijkt er wel op, is het geen dubbelganger, hoe is hij echt … wie steunt mij … Paul, Stefaan. Drie tegen de rest …”. Gevolgd door een leuke zinspeling . Werchter, Scheuremans, schuur, stro, Stromae. Wannes zingt “ Lore “. Marcel uitbundig uitweidend over getallen. “ Lacht – acht, … tien geven ( niet geven ) … spreek vijf vaak tegen, verhonderde u dat,…”  geflipt. Volgden de nummers, “ Dag zonder schoenen “ ( Wannes ), hoe voel ik mij vandaag, geen zin om dit of dat te doen, op blote voeten,… en het geschifte “ Paracetemol “ (Marcel ). Even later opnieuw herkenningsapplaus, Guy met zijn “ Nothing on my Radio “. “ Dit nummer staat op de compilatie cd van 10 jaar  Te Gek “ zei hij nog. Plots alle lichten aan in de zaal, een deemstering en weer vol licht. Schemering en Wannes zei “ t’is pauze, toch voor sommigen onder ons “. Enkele muzikanten verlaten het podium. “ We vervolgen met een kleine bezetting en de rest komt erbij. Samen met Paul op accordeon spelen ze het nummer “ ‘k Zou zo gère willen leven “ van Walter Debuck. “ De betreurde Walter en de niet betreurde Helmut Lotti “. Houd plots op en begint over noten, 7 noten, 4×7 is 28, alfabet 28 letters ? ja, apenstaartje en hashtag zo kom je eraan. Gedachten die alle kanten opschieten, uitbundigheid. Marcel is ondertussen weer met zijn ladder in de weer. Plaatst hem, controleert, valt bijna van het podium op de schoot van de eerste rij. Kruipt erop en Wannes zingt over een held, een zieke ziel ? Het nummer “Ploegsteert “ wordt weer met applaus onthaald. “ … en God zei kom maar weer …”. De laatste woorden van het nummer. Marcel spreidt zijn armen uit, hoog ten hemel op zijn ladder. Enkele zinsneden over geuren, diesel, natte kranten, rouwberichten. Elk plekje op haar lichaam geurt naar een ander stukje Belgïe. Haar knieholte ruikt naar prei met een vleugje ijzer. Het nummer waarin hij de geur van Jasmijn en tijm opsnuift, “ Want ik Wil Niet “. Intussen Guy met een koffer over het podium wandelend, verdwijnend in de coulissen, Wannes hem achternakijkend, hem volgend. Guy terug aan de andere kant. Marcel even later de zaal in rep en roer proberend te zetten, uitlating Brugge, Gent, in de foyer cd’s te verkrijgen, Nee Betalen. Om vier uur aan het Belfort staan , in pyjama wachtend op de bus. Het nummer “ In Mijn Pyjama “. Meedoen, meeklappen, … “ … dit is geen gezellig avondje samenzijn, doe zoals ik, niets doen of ga naar buiten …! ”. “ Kunnen de mensen die niet van Brugge zijn aan de mensen van Brugge zeggen wat ze moeten doen, of is er hier iemand van Deerlijk die ze het kan uitleggen “. De reactie : HELA !!! uit het publiek. Hij was erin geslaagd. Guy Swinnen zette “ Hard Times” in. Intussen hebben we nog geen enkele reactie gezien van Stefaan, zittend op zijn bank, mandarijntjes etend, de ene sigaret na de andere rokend in zijn kamerjas, op blote voeten. Depressief, starend, nu en dan wel eens weg van het podium maar steeds weer terug naar zijn armzalig plekje. Plots heeft Wannes een I-phone nodig,” …iemand in het publiek één…?”. “ Er schoot me iets te binnen, ’t is wel de Guy,… mo je wet et zelf nie me,…” en neemt een selfie. “ Onthoud da ik em weergeve “ zei Wannes ook nog naar de persoon  wiens toestel het was. En hij eindigt met, “ … ‘t is net da al wat ik vanavond zeg al ne ke gezegd heb of dat het ergens geschreven stoat …” Nog een laatste nummer en allen verlaten het podium. Stefaan blijft verweesd achter. Applaus, … plots neemt Stefaan een micro, steekt hem in zijn zak, drukt zijn sigaret uit en staat recht. Begint over grote architecten, het opbouwen van deur naar ijskastdeur naar de nok van het huis. Dit alles door uit het raam te staren en naar voetbalterreinen te kijken. Een idee, voetbalterreinen, tenten, Origi contacteren en Stromae contacteren. Een voetbaltornooi met alles erop en eraan. Zeker van winst voor de aanvang. Het groots zien, iets gigantisch verwezenlijken, gedaan met het kleine ambtenaartje. De zakenman met zijn helikopter. Aanzien. Tussenin zijn monoloog vooraan op het podium, “ … mooie bambi ogen, mooie bruine ogen …”zegt hij tussenin, kijkend naar een meisje vooraan, toch nog maar een sigaret opstekend.  Toont een stukje papier, zijn plannetje, alles staat erop, tot in de kleinste puntjes.   De Laatste Showband zet de muziek in voor een allerlaatste nummer. Stefaan zingt “ In Mijn Hoofd “. Sfeervol, aangrijpend. Eindigend met enkele mensen uit het publiek halend, troost, appreciatie, dans, geluk. Ze zijn uitbundig de Manische Mannen. Het was Te Gek. En om af te sluiten met de woorden van Marcel ( zijn blog, zijn interviews ) : “ …veel r&r, nonsens, blablabla, surrealistische troela, met stevige fuckallures. Mon genre quoi. Als U dit mist, mist U wat.” En waar is Guy. Dit was ook in de inkomhal van de Stadsschouwburg te merken, Wannes en Marcel signeerden de gekochte cd’s en geen Guy. Nog een dertigtal vertoningen van dit schitterende stuk met afsluiting in De Roma op 29 mei. ‘Te Gek’ een vereniging om te volgen.

De Laatste Showband : Piano, keyboards en accordeon en leider Paul Poelmans. Gitaar, Chris Peeters. Bass, Bert embrechts. Drums,  Joost Van den Broeck en op slideguitar en gitaar, Patrick Riguelle. Dit in een regie van Wim Dewulf.

Vanbinnen BANG Vanbuiten

Woensdag 25 maart 2015, in de Brugse Stadsschouwburg, opende Dimitri Leue met  “ Vanbinnen BANG Vanbuiten “ een reeks theatervoorstellingen die een link hebben met geestelijke gezondheid. Zaterdag as. volgt “ Manische Mannen “ ( ook met steun van het project Te Gek ). “ De Hersenhap “  en afgesloten wordt met “ El Otro “.

Woensdag om 19.00 was er eerst nog in de inkomhal een voorwoord van Martine Matthys, schepen voor personen met een beperking. Een woordje uitleg over geestelijke gezondheidszorg, theaterstukken en het project van de fotografe Paz Errazuriz. Ze gaf het woord aan Dimitri die nog enkele woorden had voor het aanwezige publiek en hij riep dan Sara Colpaert bij zich om samen de opening te geven van de fototentoonstelling in de kelders van de Stadsschouwburg. Met een aangeboden drankje kon men de foto’s bekijken van de acteurs uit het stuk “ El Otro “, zwart wit, sober en mooi in beeld gebracht van Paz. Ook enkele werken uit het creatief atelier van de vzw. Oranje.

“ Vanbinnen BANG Vanbuiten “ is het slot van een drieluik. “ Het Lorchter-syndroom “, over dementie en “ De Diepte van het dal “ die depressie als onderwerp had. Vanavond stond smetvrees centraal. Een apart liefdesverhaal tussen een regisseur, Reindert Simons en een operazangeres, Jozefien Lortcher. Hij wil haar in de rol van Aïda, een zangeres die zich heeft afgesloten van de buitenwereld lijdend aan smetvrees. Dimitri Leue schreef een prachtige rijmende ( harmonieuze ) tekst die ons met de neus op de feiten drukt. Met enorm veel overredingskracht wint hij haar geleidelijk voor het project maar ook de verliefdheid duikt op. Dit alles in een monoloog, maar gebracht op een aparte manier. Twee doorzichtige stoelen en een grote witte kubus vormen het speelvlak. Op het doek projectie van de woorden ZIJ en HIJ, Dimitri speelt beide. Nu en dan wordt een vraag geprojecteerd, o.a. Waarom maak je een voorstelling. Voor wie, “ voor … “, voor …, voor …, een opsomming volgt. We herkennen ons in de verschillende opsommingen. Ook in twee voors : “ Voor het meisje dat dacht dat het plezant ging zijn en voor mo zeg ‘k was toch liever thuis gebleven”. Niet iedereen staat open voor fobiën ( een hele resem werd vernoemd tijdens de voorstelling, zelfs Fobifobie ) die zo rechtuit geuit worden dat je jezelf er bijna in herkend. Veel opvattingen hebben nog altijd een soort taboe, je spreekt er niet over, je denkt er niet aan, tot je ermee geconfronteerd wordt.

Ook opera wordt op diverse manieren omschreven, een tu m’as vu, een bingoavond,… je verstaat het niet maar je weet dat het over liefde gaat. Een wervelende opsomming van alle soorten medicaties. Een intiem moment vooraan op de scène zittend, een vrouw aansprekend over liefde en seks en vragend “ Is dit uw dochter ?”. Korte maar gepaste opmerkingen over gsm geluid,… “ … belangrijker dan de zaal …”. Dit alles met zijn taalgevoel, duidelijk, speels, soms lopend en hakkelend zorgen voor een voorstelling die de zwaarmoedigheid van het onderwerp ietwat frisser maakt.

Tevens worden zijn monologen, soms zittend, soms staand of zelfs uitbundig bewegend nu en dan door een adempauze, een aria, afgeremd. Projecties van beelden, haar smetvrees een fobie opgelopen tijdens haar kinderjaren tijdens een onschuldig spelletje cowboy en indiaantje. Het meermaals wassen van de handen, het kuisen, de handschoenen,…  de chirurg die in haar hoofd bezig is, de fobie verwijderend of haar toch ietwat dichter bij de samenleving brengend. De enige momenten dat ze samen in beeld komen maar dan geprojecteerd. De kubus, wit, symboliek voor de hermetische woonomgeving. De kubus verlicht, de zangeres die oefent met haar muzikanten. En de momenten van monoloog, aria, muziek en videocombinatie zorgen voor een stuk over het geestelijk welzijn dat de moeite is om te zien. We staan een stapje dichter om er begrip voor op te brengen of om het te herkennen. Een liefdesverhaal met gevolgen. Psyche en passie liggen soms dicht bijeen. Een zeer geapprecieerd applaus was dan ook het antwoord van de toeschouwers.

Dimitri Leue ( vanaf zijn rol en het scenario van Team Spirit algemeen gekend ), concept, tekst en spel. Iris Luypaers ( komt nog naar Brugge in een programma, voor de klassieke en operafans ) als de operazangeres. Het contrabasspel van Tim Vandenbergh ( bassist van o.a. Jackoobond en Eva de Roovere ) en de pianoklanken van Antoon Offeciers ( diverse composities, Kakkewietlid en het zit in de genen met Dimitri Leue en Warre Borgmans ) die tevens voor de compositie instond worden in een teder stukje verteltheater gegoten omlijst met de prachtige beelden aan de hand van Anke Blondé ( cfr. : De Helaasheid der Dingen, Vossestreken,… ).

The Johnny Cash roadshow

“ The Johnny Cash roadshow “, in kader van de Nostalgieconcerten stond er zondag ll., 8maart 2015,   nog eens een tribute band geprogrammeerd in de Brugse Stadsschouwburg. The Spirit Band ft Clive John. Net zoals men soms neerbuigend kijkt naar coverbands gebeurt dit ook bij tributebands. Maar tussen deze groepen zitten er echte klassebaks. En The Spirit Band mag men zeker hierbij rekenen, het is ook de enige die de familie Cash erkent.  En veel ligt hier aan de verschijning en stem van Clive John. The Man in Black overleed in 2003 op 71 jarige leeftijd, een indrukwekkend oeuvre is zijn erfenis. Country, Blues, Rock & Roll, Folk,  Rockabilly, Gospel, … de baritonstem paste bij elk genre. Als jongste artiest opgenomen in de Country Hall of Fame, een legende, een mythe. De wilde verhalen, zijn openluchtoptreden in San  Quentin, het concert in Folsom prison. Zijn ongelooflijke militaire staat, werken in een garagebedrijf, de drugs, de alcohol, vandalisme, armoede, politiecellen, … zijn privéleven. Al deze elementen hebben voor onsterfelijke nummers gezorgd, melancholisch, diepdonker, romantisch, duister. The lonesome cowboy, altijd in het zwart gekleed, gelovig en ook patriottistisch.  Velen onder ons hebben de film “ I Walk the Line “ ( 2005 ) gezien met Joaquin Phoenix die de nummers zelf zong. Vanavond horen we een andere stem die eveneens dicht bij Cash’ s stem aanleunt. En een sublieme Jill Schoonjans die June Carter vertolkt. De vrouw die Johnny tijdens een concert op het podium ten huwelijk vroeg tijdens het nummer “ Jackson “.

Een off podium stem  zei dat we zouden meegenomen worden naar de periode 1955-2002, een resem songs van  Johnny Cash, the legend, and this is a tribute to him. Openingsnummer “ Folsom Prison Blues “ bracht ons meteen in de sfeer. De muzikanten Nick Davis ( gitaar ), Martin Bentley ( bas en contrabas ) en Darren Bazzoni op drums, allen zorgden ook voor de backing vocals. Zij zorgden voor de typische sound en ruggesteunden Clive doorheen een sfeervol concert dat mede door de projectiebeelden een mooi beeld weergaf van “ The Man in Black “. “ This is his signature song”, zei  Clive. Projectie van een single, Sun records : “ Cry, Cry, Cry “, JC’s eerste  hitsingle ( 1955 ).  Clive had zijn muzikanten  voorgesteld en met de woorden “ …this is a bit of a lovesong …and also Johnny’s favourite love song” : “ I Still Miss Someone “. Jill als June Carter vervoegde hen, de eerste noten, een belangrijk moment brak aan. “ Jackson “, samen zingend met Clive, het flirten, Junes bewegingen maar geen huwelijksaanzoek. Ze begroette het publiek. “Hello Bruges’ this is a song from 1968, en “ Long Legged  Guitar Pickin’ Man “, werd  ingezet.  Gevolgd door “ Ballad of a Teenage Queen “.

” Jackson “

Gevangenisbeelden werden geprojecteerd : gestreepte bajespakken, geketende enkels,… een andere song uit de Folsom lp. “ I Got Stripes “.  We kregen nog “ GuessThings Happened that Way “ en “ The Ways of a Woman in Love “.  Eenzaam op het podium, zonder muzikanten,  zittend op een kruk vervolgde Clive JC’s levensloop. “ The Long Black Veil “, een mooie countryballade. Ook zonder muzikanten genoot men van zijn warme donkere stem tijdens dit intiem moment. Jill kwam terug en nam ook zittend plaats en samen zongen ze “ Don’t You Think It’s Come Our Time “.  Drum en gitaar vielen in. Beelden van Johnny en June op het scherm, nu en dan ook eens Clive en Jill ertussenin. Beelden en zang die ons in hun gemoedstoestand brachten.  Jill nam het woord en refereerde naar June haar muzikale roots, actriceperiode, de vele instrumenten die ze ook bespeelde. “ Now June’s favorite song, “ Wildwood Flower “.  Met haar prachtige stem en aangevuld door Clive weer een pareltje uit hun carriére .  Ze vervolgden met  “ A Thing  Called Love “,… Six Foot Six… , het nummer dat Johnny als vijfjarige zo mooi vond maar er geen titel kon op plakken. “ We got one song left, and then it’s time to have a drink “, het laatste nummer van een heerlijk eerste deel dat ons nu en dan eens deed meezingen, of terugkeren naar bepaalde tijden uit onze jeugd ( mits een bepaalde leeftijd ). “ One Piece at a Time “. Wayne Kemps tekst over hoe je zelf een auto kan bouwen als je in een autofabriek werkt. Het uiterlijk van de wagen moet je er maar bijnemen.

“ I Walk the Line “ zette het tweede deel van de show in. “ Having a good time ?”.  Na “ Frankie’s  Man “ projectie van een getekende Cash, een pastoor , een galg, kettingen,… in tekenfilmstijl terug naar de gevangenissfeer met “ 25 Minutes to Go “ en “ Cocaine Blues “, Jill er terug bij om samen  het duet “ Darlin’ Companion “ te zingen.  “ And now you may sing, shout and yell, you are our prisoners, we create together an authentic sphere …”.  “ San Quentin “.  Na een  uitbundig nummer de fijngevoelige ballade “ Broken Circle Breakdown “. Nog zeer goed bij ons Belgisch publiek in het oor liggend. Cowboys, paarden op het scherm, “ When a Man Comes Around “ en “ Hurt “.

“ Others do Elvis, I perform Johnny …“, en we kregen het live opgenomen nummer in de San Quentin gevangenis “ A Boy Named sue “.  “ Do you know Kris Kristofferson ?” vroeg hij en na het woord hangover bracht Clive “ Sunday Morning Comin’ Down “. Jill en Clive zongen vervolgens nog “ Help Me Make it Through the Night “.  Een  hoogtepunt tijdens de show, Clive brengt “ Orange Blossom special “ en net als Cash himself  is hij ongelooflijk met de twee harmonica’s die de song nog meer optillen. We hadden al zijn zangkwaliteiten en gitaarspel gehoord maar dit was een stijltje muziek en  vakmanschap die menig artiest niet kan.  ( cfr.  Tributeartiesten, er zitten kanjers tussen ).

” Orange Blossom “

We kregen nog “ Get the Rythm “, “ “ I’ve Been Everywhere “ met de heerlijke opsomming van steden. En het nummer in sneltreinvaart ( figuurlijk ) “ Hey, Hey Train “.  Bijna aan het einde, maar alle oren  wachtend op dat nummer dat ontegensprekelijk verbonden is aan Johnny Cash. Zelfs voor zij die maar één nummer kennen. We zaten aan de bis, de eindfase van een nostalgische show. The Spirit Band, Jill en Clive hebben ons een namiddag terug gebracht naar de legende Johnny Cash, een bijna twee uur durende show. Een opfrissing van nummers die we ietwat vergeten waren, heerlijk gezongen duets, onvergetelijke momenten die ons doen teruggrijpen naar die video, dvd van San Quentin. Clive en zijn kompanen, hebben Johnny Cash een waardige show gebracht die de legende himself zeker zou geapprecieerd hebben. 

“ The Next Time I’m in Town “, “ Ghostriders in the Sky “. “ Now we are going back  to the UK, but we return to Belgium … I’ll be seeing you, …Thanks to You … I’m getting the applause … We will meet again … I’ll be seeing you “. Afsluiter  “ Ring of Fire “ werd hier en daar lustig meegezongen en een staand applaus was de appreciatie . Dit meerdere malen.  Johnny Cash is dead but not forgotten, The Man in Black will live forever. And also thanks to them who brought us a superb performance on stage.

n.b. : wat opviel, voor de show en tijdens de pauze hoorden we enkel muziek van Johnny Cash, nummers uit zijn zeer uitgebreid repertoire.

We Shall Overcome ( A Very last post )

Woensdag 4 maart 2015, hebben we volop genoten in de Brugse Stadsschouwburg van  het zeer meeslepende  “ We Shall Overcome “( A Very Last Post ).  Dit muzikaal theatrale  stuk  werd in elkaar gestoken door Wim Opbrouck en Ron Reuman. Beiden hadden vroeger al samengewerkt, denk maar aan het liedjesprogramma met een leidraad doorheen de tv-programma’s  uit hun tienerjaren. “ Tv Tunes “, met Skippy the Bush kangaroo als rode draad. Nu betrof het een minder prettig gegeven, mensen in oorlog. De slachtoffers, de vluchtelingen, activisten en pacifisten, demonstranten, een ode aan dit alles met muziek en nummers variërend van pop naar folk en traditionals.

Vanuit het donker horen we “ We Shall Overcome” met indringende trompetklanken. Lichten aan op het podium en Wim brengt “ Ballad of the Soldiers Wife “.  Na Kurt Weills compositie neemt hij ons mee naar vervlogen jaren. De zestienjarige met het gebroken geweer opgespeld op zijn jas. De dienstbrief, de gewetensbezwaarde, de raketbetogingen in ’83 te Brussel. De alom bekende atoomstickers. En natuurlijk het samen zingen van de vredesliederen, de protestsongs. “ De Vluchteling”, “ The Lost Canadian “, … volgen. Nummers die we ergens nog herkennen in versies van Herman van Veen en Leonard Cohen, maar niet zo voor de hand liggen. Ze brengen ons terug naar droevige tijden, de talrijke evenementen naar aanleiding van honderd jaar 1914 hadden al ons geheugen opgefrist. De iconische hymne  “ We Shall…” van de mensenrechtenbeweging van Pete Seeger liet ons vanavond nogmaals nadenken over oorlog, vrede, verdraagzaamheid. Melancholisch, ja, maar toch had het iets vrolijks. Sommige liedjes zingen we mee, we dansen erop zonder enige aandacht waarover het gaat of waarvoor ze stonden. Nu kregen we ook de achterliggende informatie mee. Met momenten kon je een speld horen vallen in de stadsschouwburg, en even later zongen we een stukje refrein mee tot zelfs iets uitbundiger meedoen. We waren samen, in een volle zaal , we deden mee net zoals velen van ons vroeger meeliepen in vredesmarsen en samen zongen.

P.J. Harvey’s nummer “The Last living Rose “ werd aangevuld met fragmenten van Walter De Buck “ …’k zou zo gere willen leven in een wereld zonder …”.  “ Le Déserteur  “ van Boris Vian deed ons aan Boudewijn De Groot denken. De inspiratie voor zijn “ Mijnheer de president “. Maar vooral Aznavour en Lenorman hebben veel succes geoogst met deze aanklacht.

Wim wisselde  piano en accordeon tijdens de set.  Terug op piano bracht hij een prachtig theatrale uitvoering van Wannes “ Jong Soldatje “. Een duister en tot hysterie neigend, vooral door het gitaarspel van Roeland Vandemoortele, “ In the Army Now “ van Status Quo. Bijna angstwekkend met die schreeuwende gitaar. En Wim verstevigde dit nog door het opzeggen van de originele tekst  “ …shoot on sight/ it don’t seem right …” tussen het nummer door. “ Het volgend nummer is bedrieglijk, het lied is door en door treurig zelfs al is de melodie huppelend “. “ … alle soldaten roepen om hun moeder zelfs die met bivakmuts …”,zei Wim. “ Just Before the Battle, Mother “ , in  de verte,  op de achtergrond hoorden we vliegtuigen en bominslagen.  Wim nam zijn blaasorgeltje in de hand, geroezemoes van stemmen op de achtergrond, protest. Een aanklacht van sociale ongelijkheid “ Jaurès “, een nummer dat we kennen van Jacques Brel. Ron verdween achter de coulissen en Wim, Axl en Roeland vooraan naast elkaar, zonder instrumenten.  A-capella,  zonder micro eindigden een zeer sterk eerste deel met “ Only Remembered “ van Coope, Boyes & Simpson. Intiem, nu eens luid dan weer stil het refrein. Een moment stilte voor zij die gesneuveld zijn in de strijd, een Last Post …en iets luchter eindigend met Wim’s woorden “ We’re done, tot straks”.

Na de pauze , “ Er komen andere tijden “,Bob Dylans Nederlandstalige versie. Geen drums en Wim met mondharmonica. Wij, publiek, het refrein meezingend. “ We Shall Overcome, onze persoonlijke ode aan al de protestzangers” zei Wim. Drum valt in en Wim stelt hen voor. Ron op drums, Roeland ( Too Tangled en vaste gitarist van Neeka en Eva De Roovere ) op gitaar en op bas en contrabas Axl Peleman.  “ Dit nummer dragen we op aan alle politici, omdat ze zo goed voor ons zorgen “ zegt Wim ironisch. ” Politiek “ van Bram Vermeulen.  “ …is ook jammer genoeg niet meer onder ons “. Tijdens het nummer, off screen horen we enkele flarden nieuws, radioberichten.  Volgt “ La Ballade  Nord-Irlandaise “, “ Dit is één van mijn favorieten, een teder protestlied. Of liefdeslied,…” want in feite verschilt het niet veel, legt hij uit. “ Het volgend nummer heeft een  meezingfactor, dus zing maar uit volle borst mee als het refrein komt. Pete Seeger zong het en wij zingen het voor jullie “. Het nummer “ Guantanamera “, een liefdeslied dat uitgroeide en een politieke betekenis kreeg, Cuba in gedachte.  Het nummer wordt uitgesponnen, Wim dirigeert het publiek. “ Spread the word, spread the word Axl “. “ Guantanamera “, Wim zingt, Axl  dicht woorden en het publiek zorgt voor het refrein. “ …the poor people, …the dark blue sea … Guantanamera, ohohohh, guantanamera. Tell the poem, tell the poem. Vingergeknip, handgeklap, Willem Vermanders “ Duizend soldaten “ er tussen voegend.  “ ‘k goan nog een betje duredoen, 1ste stem, 2de stem, 3de stem …” Wim dirigeert lustig verder. “ Nog e kee, nog een kee ( kan’t nie loaten ), … da laatste toerke…”. Dit was een ongezien moment in de stadsschouwburg, misschien wel te lang uitgesponnen, maar alle en dan ook alle aanwezigen deden mee.

Terug naar de (harde) realiteit,  of toch weer naar de kern van “ We Shall Overcome “. Joan Baez haar “ What Have we Done to the Rain “.  Axl  zingt dan “(  What’s so Funny ‘Bout’ ) Peace , Love and Understanding “. “ Dank je wel Nick Lowe voor dit prachtig nummer “ zegt hij nog. Wim neemt verder over met “ Spring 1919 “, van Boyes. Onheil, storm, horror, hoop, sneeuw  …King Lear is de weg kwijt, a stage of  fools. Mooi, maar toch met een wrange ondertoon dit nummer. De veranderingen sinds die afgrijselijke WO I.  “ Alle begin draagt het einde reeds in zich “, Wim over cultuur, kunst. Het onder vuur liggen, waarvoor het dient, het begrip kunst. Alle kunst moet … … Wim, Axl en Roeland zetten het nummer in, zonder instrumenten, geleidelijk overschakelend. “ Imagine “, ingetogen, zacht, teer.  Neemt zijn accordeon vast en enkele noten later plots “ Sorry zit in het verkeerde nummer “, accordeon neer en plaatsnemend achter de piano. Was hij mis of was het gespeeld , nu en dan is hij onvoorspelbaar. Overschakelend van drama naar vrolijkheid, een vingerknip voor hem. Flesje water over zijn hoofd uitgietend en Donovans eerste single “ Catch the Wind “ poëtisch, pure nostalgie. De Britse Bob Dylan.  Zijn accordeon omschouderend, vingers glijdend over zijn toetsen. “ Dit kennen jullie zeker van de 100.000 versies die er bestaan, dit is de onze”.  Pas de eerste noten en de eerste woorden en bij menigeen de koude rillingen “ Danny Boy “. Dit is één van de grootste klassiekers, uitgebracht aan de vooravond van WO I. Je zingt het mee, je krijgt er de rillingen van. En Wim bezorgde je ze.  Even slikken en we kregen John Lennons antwoord op  “ We Shall Overcome “ nl. “ Imagine  “.  “ … we komen stilaan aan het einde …, voel je die gloed van verbondenheid ”. Vingergeknip. “ Ik heb een heel apart gevoel …”, melodie trager en aangrijpender dan Corry Konings nummer. Imagine, verweven met Corry en Marva, subtiel passend in het kader. “Only Fools …” werd er nog bijgesleurd. Wim de trap van het podium afdalend tot de eerste vijf rijen. Het publiek bespelend, nee, hen laten meevoelen, “ Rain and Tears “. “ Er Es Tu “, “ Leve leve de Liefde “.  “ Lalalalalaaa,…”  drie nummers mooi door elkaar verweven. “ A Whiter Shade of Pale “, lallalalaa… eindigend met Axl “ Give Peace a Change “.

Oorverdovend applaus, geroep en gefluit vanuit de zaal, bedanking, groeting.  Ron vooraan met een drum. “ We Shall Overcome “. De afsluiter van een nog lang in het geheugen hangende avond. Een nummer dat doorheen de jaren zoveel mensen hoop, vreugde, … heeft bezorgd. Van alle tijden.  Dat steeds weerkomt als vorm van protest, herdenking.  Wim tijdens dit nummer, zingend en de tekst herhalend zodat we allen uit luide borst het kunnen meezingen. Samen, één, protest of verdraagzaamheid, elkaar respecteren. Of om het met de woorden van Alexander Dumas te zeggen “ Un pour tous, tous pour un “. Voor een betere wereld.

Dit was een avond die nog veel zal opgeroepen worden, over gepraat worden, Wim, Axl, Ron en Roeland hebben ons op hun manier nog eens met de neus op de realiteit gewezen met songs die de eeuwen doorstaan.

Dit was een avond niet alleen tegen de oorlog maar vooral voor hoop op vrede.

Verwacht

eerdaags verslag ” We Shall Overcome ” en ” Johnny Cash Roadshow ” en foto’s.

Bent Van Looy & Strijkkwartet -Round the Bend –

Dinsdag 24 februari 2015, stond Bent Van Looy in de Brugse Stadsschouwburg met de langverwachte voorstelling van zijn eerste solo cd “ Round the Bend “ ( release maart 2013 ). “ Normaal ben ik alleen, maar vanavond heb ik 4 strijkers mee, Sun Sun Sun “. Violisten : Jeroen Baert, Yumika Lecluyse , Karel Coninx en celliste Seraphine Stragier. “ Hopelijk horen jullie me goed, want in Hasselt was dat niet het geval “, “ …heb er haat-mail over gehad …”. Typisch Bent, die zijn publiek wil verwennen in de beste omstandigheden. Hij had zingend, rechtstaand vooraan op het podium de avond geopend. ( intro ? ). En nam dan zijn plaats in achter zijn piano. “ Round the Bend “, het eerste en tevens titelnummer van zijn solo cd. Alle nummers zijn grotendeels al wandelend in Parijs waar hij verbleef ontstaan. Niet echt materiaal voor Das Pop. Alles werd zorgvuldig genoteerd in zijn zwarte boekje.

“ Flowers  and Balloons “, volgde en Bent stapte richting andere piano. Een korte uitleg over deze piano die in het 25 m2 kleine Parijse kamertje stond en nu hier op de scène. De strijkers hadden intussen het podium verlaten. “ Een korte wandeling in de druilerige straten van Brugge, maar ze komen terug “ zei Bent met zijn aangename stem. “ Dit is het allereerste nummer ( “ Shoulders “ ) dat ik voor deze plaat geschreven heb “. “ … die jullie allemaal vermoedelijk wel hebben …” grapte hij nog. Bent heeft veel helden en dit kwam meermaals ter sprake. “ Wie is jouw held ? “ vroeg Bent aan het publiek, één toeschouwer zei “ Mijn man “. Gelach in de zaal na de verschillende helden. Bent wilde zijn publiek beter leren kennen. Speelde een nummer van één van zijn helden, “ I Don’t Believe in Miracles “. De held : Colin Blustone, leadzanger van The Zombies. Volgde een nieuw nummer : “ Jullie willen toch geen afgelikte show , we testen het dus uit “.  ( ? ). Een straat, een Mc Donalds, een man en zijn kinderen frietjes etend. “ The Hard part “. Verkaste weer naar de vleugelpiano, stak zijn vinger in de lucht. “ Wat ik daar deed zullen jullie nooit weten “, … muzikanten en sommige muziekkenners onder ons kennen de betekenis. “ Friendly with the Fleas “.  We kregen van Bent prozaïsche achterliggende informatie van de nummers op “ Round the Bend “. Een Parijse muziekuitgeverij vroeg hem een nummer te schrijven voor een actrice uit de jaren ’60 begin ’70. Vond het mooi maar ze heeft het niet gebruikt. Bent kon dus het nummer “ Home “ voor zijn cd gebruiken. Ook weer ontstaan tijdens een wandeling dicht tegen de Eifeltoren. Het vragen naar de angst aan het publiek, hun angst. Bindteksten die je kan associëren met een roman, een verhaal. Over de angsten : “ De dood, …niet meer kunnen zien, …” Bens angst waren melkproducten, “ Wat gebeurt er met die dingen als je de deur van de frigo sluit want ze LEVEN, hé ? “. In Amerika, L.A., meer bepaald bij Jason Falkner, kreeg hij er iets aangeboden uit de frigo,…een pintje. “ Revelation “. Terug naar de andere piano, “ Twinkle Twinkle Little Star “ , na een opmerking over kaarslicht, de zaal en de kandelaars. Een nummer van een andere held, David Bowie. “ Maid of Bondstreet “, zeker een held van hem als je zijn hoesfoto van “ Round the Bend “ bekijkt. De strijkers zijn intussen terug, en Ben vroeg : “ Hoe was het ginder, knappe stad, dit vraagt voor een nieuw nummer. “… You’re Only Passing Through … “. “ Echt een nummer om bij slecht weer te beluisteren “. “ Piano het hoofdinstrument, drums bij het volgende nr., … geen drum aanwezig maar ik heb hier drums op mijn piano “. “ …nothing to lose… fade in the atmosphere … “, “ I Will Show You “. Nogmaals een switch van piano, en “ Bedankt om te luisteren, jullie waren een vriendelijk publiek en dit is officieel het laatste nummer “. “…don’t try to change me … I am what I am … “ Het prachtige “ Shadows of a Man “.  Luid applaus, gefluit en geroep. Bent terug met enkele bisnummers. “ Oh ja, heb hier een setlist liggen en zie dat ik enkele dingen vergeten ben “. “ Nog niet zo lang vader geworden van een dochtertje, een nummer, niet voor haar want ze was nog niet geboren “. “ Young Man “, voor een imaginaire zoon. Volgde nog het verhaal over een andere held van hem. Via het boshuis waar ze woonden, verderop zijn vrienden ( buren waar hij tv ging kijken ) in een gele barak met grijze golfplaten. “ Het lijkt een beetje Dutroux “ zei hij. “ Why Why Why “ van Michaël Jackson. “ Dit de eerste maal gespeeld wanneer hij gestorven was “.  En hij eindigde met “ ( Lost ) Words “. Het zwarte boekje had hij verloren, al zijn teksten kwijt. Gezocht op de metro, op café, … maar niet gevonden. Een nieuw boekje gekocht, een rode. Alles zat nog in mijn hoofd en toen ik uiteindelijk bij het opruimen thuis het zwarte boekje vond bleek dat er geen woord verschil in stond. Typisch een intellectueel, een woordkunstenaar maar met een bovenkamer die vol ligt. Hij eindigde zijn optreden met “ Why I’m Leaving “.

We hebben een emotionele muziekavond meegemaakt met prachtige nummers. Bent ook veel melodieën fluitend. Meer over hem leren kennen en in volle verwachting naar een volgende soloplaat. De afwezigen hadden ongelijk, de luttele stoelen die nog vrij waren in de Brugse Stadsschouwburg.

De setlist bestond uit de cd “ Round the Bend “ aangevuld met nrs. van zijn helden en andere.

Round the Bend : –  Flowers and Balloons – The Hard Part – I Will Show You – Round the Bend – Friendly with the Fleas – Words – Home – Shoulders – Shadow of a Man – Young Man – Fist Boy on the Right – Why I’ m Leaving.