Verslag en beelden van ” Nathalie Meskens in concert”, woensdag 8 mei in de Stadsschouwburg.
“Dit zou het laatste concert van de tournee zijn”, zei ze maar … we doen er toch nog ééntje bij.
Ze staat namelijk geprogrammeerd voor 15 augustus op het Openluchttheater “Rivierenhof” in Deurne. Waar ze tussen Richard Thompson, Hooverphonic, The Waterboys, Admiral Freebee, … vertoeft, van 20 juni tot 25 september te Antwerpen.
Het programma bestond uit een aangename en aparte variatie van nummers die haar nauw aan het hart liggen. Randy Newman, Amy Winehouse, Amos Lee, Michael Jackson, Tracy Chapman, om er maar enkele te noemen.
Dat Meskens kan zingen bleek al vanaf de eerste minuut.
Samen met haar begeleidingsgroep, Jeroen Tilkin op piano, Bart Van Lierde bas, Frank Weddingen drums en Judith Okon backingvocals. Tevens had ze nog enkele strijkers mee, “Zij zijn enorm vruchtbaar, … sinds de twee jaar ( 20/08/2011, eerste show ) dat we op de baan zijn doen ze niets anders kan kinderen maken.” zei Nathalie. Eén van hen zwanger, Els Smedts ( altviool ). Op viool, Elke Vandeverre en op cello Sam Faes.
Het publiek was zeer talrijk afgekomen voor deze show, “Tegen de Sterren op”, “David”, en momenteel “Danni Lowinski” in gedachte. Ook haar prijzen gewonnen tijdens de “Vlaamse Televisie Sterren” waren hier niet vreemd aan. Maar vanavond was het niet de actrice maar de zangeres die op het podium stond. Tussen de nummers door kregen we wel een soort stand up comedy, geestige bindteksten en veel wat op dat moment door haar hoofd flitste of inspeelde op wat in de zaal gebeurde.
“Babbelen en vragen stellen mag je doen maar niet tijdens de nummers, enkel ertussen”, enkele laatkomers en ze moest weten waarom, “Kom maar plaats nemen, zijn er nog ?…” en met de micro bijna voor de neus van de toeschouwster bleef ze haar vanop het podium volgen richting haar plaats. “Zijn er hier mensen die momenteel verliefd zijn ?”, ze had er ene gevonden op de logebalkons. Twee en een half jaar verliefd bleek uiteindelijk en na een beetje rondvragen kwam ze bij het record, 39 jaar gehuwd. ” Ik ben nu 6 jaar en half getrouwd” besloot ze.
Morste met haar water terwijl ze het publiek uitvroeg welke streekbiertjes we hier hadden. Zette Jeroen aan het werk om dit op te kuisen, “… hij doet anders toch niet veel buiten met zijn vingers aan toetsen zitten…” Op zijn knieën droogde hij het podium af en besloot nog hier en daar een beetje stof af te doen. Tijd voor een nummer van iemand die ook van streekbiertjes hield : “Back to Black”.
Voor een zekere Fien in de zaal werd tussenin “Happy Birthday” gezongen, hoe of wat, maar het bleek dat Nathalie een brief ontvangen had. Sympathiek.
“Je krijgt van mij een zoen als je het nummer en de groep kan raden”, een heel aparte versie van The Three Degrees hun “Dirty Old Man”. Ingetogen soul compleet anders gebracht dan het origineel. ” Zijn jullie gelovig of zitten er katholieken in de zaal, dan moeten jullie maar eventjes weggaan …” was haar inleiding op Randy’s nummer “God’s Song”.
Ook weer een mooie versie van “Keep it Loose, Keep it Tight” van Amos Lee, haar lievelingsnummer.
Dat er cd’s te koop zouden zijn hadden we al aan de ingang gemerkt, na de 90 minuten durende voorstelling zou ze in de foyer komen signeren. “De cd’s zijn te koop aan 10 euro, waarvan 1 euro naar het goede doel NGO cunina gaat”, waarvan Nathalie de ambassadrice is. “De resterende 9 verdelen wij wel onder elkaar”.
Ik zie je graag, ik hou van je, dit zeg je als je het meent en om dit te tonen had ze er niets beters op gevonden om tijdens haar versie van een der nummers het publiek elkaar te laten strelen. Links doet dit bij zijn buur rechts en zo iedereen. Tijdens het instrumentale deel liep zij haar muzikanten af om hen een streling te geven.
“No Ordinary Love” van Sade was het volgende nummer.
Een geestige en zeer originele bindtekst luidde “Liberian Girl” in, als achtjarige, haar moeder bibliothecaresse dacht ze dat het nummer over haar ging, het meisje in de bibliotheek, als veertienjarige toen ze beter Engels verstond, snapte ze het : het ging niet over haar. “Librarian, Liberian Girl, een groot verschil”.
Ze liet Judith solo zingen, en zei nadien nog dat haar backing een zere keel had. Ik zou ook op zo’n manier zo willen kunnen zingen.
Net als zovele artiesten voor haar in deze zaal had ook zij haar complimentjes ervoor. En zeer origineel, was haar repliek op het grote podium die vooraan leeg was. ,”De orkestbak”, “Mijn muzikanten, achteraan, en vooral de piano word beschermd door een doek dat kan zakken als er brand uitbreekt, ik en jullie hebben pech, wij staan ervoor”.
Het publiek werd nog eens gevraagd om te assisteren bij een nummer door een ritmisch handgeklap, die Jeroen voordeed, dit doorheen het ganse nummer. Op het einde begon Jeroen allerlei gebaren en geluidjes te maken, de rest stopte en stond naar hem te kijken. “Kunnen we nu verder met het nummer? Zeker ?” vroeg Meskens.
“We zijn aan ons laatste nummer gekomen”, Ooohs en Aaahs uit het publiek.
“Dit is niet het laatste” grapte ze. Wij gaan weg en jullie roepen en klappen en we komen terug”.
Jeroen stapte terug naar zijn piano en begon weer met enkele geluiden en gebaren tokkelend op zijn toetsen. Met een soort castraatstem deed hij een bepaalde aria van een operadiva na, enorm jolijt in de zaal, deed nog een andere stem en Nathalie verscheen terug vanachter de schermen.
“No One Knows” van Queens of the Stone Ages, de eerste bis. Nu en dan Jeroen nog bezig met zijn geluidjes. Net een duel tussen Nathalie en Jeroen, “Waaw, waaw,…waaw”, dit waren de enige klanken die uit zijn mond gekomen waren tijdens het optreden, vervoegde hen, de bassist, Bart.
Drum, strijkers en Judith kwamen erbij voor ” Ain’t No Sunshine” van Bill Withers. Weer een volledig apart gebracht nummer.
De tonen werden ingezet van “Rolling in the Deep”, wie anders dan Mathilde d’Udekem d’Acoz durfde zich aan dit prachtige en onovertroffen nummer van Adèle wagen.
Ja, onze eigenste Nathalie Meskens, en hoe…! Chapeau, klasse, een allroundartieste, niemand of toch weinigen hadden ooit gedacht dat ze zo’n stemgeluid had om al deze nummers te brengen.
Na het optreden liepen Jeroen en Judith ons voorbij aan de vestiaire richting foyer voor de signeersessie. Geen idee hoe lang dit duurde, maar het hield niet op, de ellenlange rij wachtenden om hun gekochte cd te laten signeren en Nathalie constant vragend om te poseren naast hen, talrijke gsm’s, smartphones, iPhones passeerden de revue. Voor iedereen had ze een vriendelijk woord en iedereen mocht naast haar staan voor een foto, zij op blote voeten. Haar rode schoenen naast haar, tijdens de show had ze zich even uitgestrekt neergevlijd vooraan het podium om zo met het publiek te praten. “Het is niet evident om op zo’n dingen de ganse tijd rond te lopen”.
